Η πιθανή μετάθεση τελικών αποφάσεων τον Ιούνιο, δημιουργεί χώρο για να ενταθούν οι αντιστάσεις και αντιδράσεις στην νεοφιλελεύθερη πολιτική των Βρυξελλών, όπως έδειξε η κινητοποίηση των συνδικάτων
Του
Αργύρη Παναγόπουλου
Αργύρη Παναγόπουλου
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της Μέρκελ, το βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο που την υποστηρίζουν και οι φιλοπόλεμοι στυλοβάτες του Σαρκοζί επιταχύνουν την κρίση χρέους της ευρωζώνης αλλά και της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διευκολύνουν έτσι τις επιθετικές κινήσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων εναντίον της «ακυβέρνητης», πλέον, Πορτογαλίας και τη στοχοποίηση της Ισπανίας ως επόμενο θύμα του Ταμείου διάσωσης.
Οι αναλυτές προεξόφλησαν την αποτυχία της Συνόδου Κορυφής στις 24 και 25 Μαρτίου εκτιμώντας πως το συνολικό πακέτο λύσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης χρεών και ελλειμμάτων θα μεταφερθεί για τη Σύνοδο του Ιουνίου.
Ίσως το γεγονός αυτό να αποτελεί τη μόνη ευχάριστη είδηση το τελευταίο διάστημα, δεδομένου ότι έως τον Ιούνιο θα έχουν κλιμακωθεί οι αντιδράσεις εναντίον του γαλλογερμανικού «Συμφώνου για το Ευρώ», όπως έδειξαν οι διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες από το μεγαλύτερο βελγικό συνδικάτο, την Γενική Συνομοσπονδία των Εργαζομένων του Βελγίου και τη μετριοπαθή Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.
Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα και τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας βγαίνουν σταδιακά από το λήθαργο του νεοφιλελευθερισμού και μαζί με συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως αυτής του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, υπερασπίζονται την ιδέα της «κοινωνικής Ευρώπης», αποφεύγοντας όμως προς το παρόν να της δώσουν κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Ακόμη καλύτερα. Ο νέος συντηρητικός πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Έντα Κένι, έσπασε την υποτακτικότητα και δουλικότητα των ηγετών των χωρών της ευρωζώνης που μαστίζονται από την κρίση δανεισμού και αρνήθηκε να υποταχθεί στους εκβιασμούς Μέρκελ και Σαρκοζί κερδίζοντας τη συναίνεση του κόσμου.
Η γερμανίδα καγκελάριος αισθάνεται την πίεση τόσο από τη δεξιά και τις μετριοπαθείς δυνάμεις όσο και από την αριστερά, μέσα και έξω από τη Γερμανία. Οι πρόσφατες απεργίες και εκλογές κρατιδίων στη Γερμανία επιβεβαιώνουν ότι ενισχύονται οι πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις εναντίον της Μέρκελ. Από την άλλη πλευρά του Ρήνου οι βόμβες των Rafale του Σαρκοζί εναντίον του δικτάτορα Καντάφι δεν απέτρεψαν τη βουτιά της UMP του κόμματός του, στις εκλογές για τις επαρχίες – καντόνια στη Γαλλία διαψεύδοντας παράλληλα την κινδυνολογία για την ανάδειξη του Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν σε δεύτερο κόμμα (ανάλυση στη σελι. 15).
Η Μέρκελ προσπάθησε να καθησυχάσει την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και τις καταχρεωμένες Ελλάδα και Ιρλανδία ότι κανείς δεν θα μείνει αβοήθητος στην Ευρώπη, παρερμηνεύοντας τον πολιτικό εκβιασμό με την οικονομική στήριξη.
Η βοήθεια της Μέρκελ προς την Ελλάδα ή την Ιρλανδία δεν θα είναι ούτε απλόχερη ούτε δωρεάν. Η Γερμανίδα καγκελάριος διευκρίνισε ότι «είμαστε πρόθυμα να επιδείξουμε αλληλεγγύη και να προβούμε σε μείωση του επιτοκίου» της Ελλάδας αφού μας «παρουσίασε κατά αξιόπιστο τρόπο, ότι συνεχίζει τις δομικές μεταρρυθμίσεις. Ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ». Παρέλειψε μόνο να προσθέσει το στοιχείο ότι μεγάλο τμήμα των ιδιωτικοποιήσεων αυτών θα καταλήξει στα επενδυτικά χαρτοφυλάκια των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και εταιρειών. Αυτός είναι και «ο συνδυασμός των κοινών προσπαθειών και αλληλεγγύης» που προτείνει.
«Η Ελλάδα, μας λέτε, θα πρέπει να κάνει ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δισ. ευρώ. Από πού θα πάρει όμως τόσα αστρονομικά ποσά; Πουλώντας ίσως την Ακρόπολη;», διερωτήθηκε για άλλη μια φορά από το βήμα της γερμανικής βουλής ο ηγέτης της «Αριστεράς», Γκρέγκορ Γκίζι, καταγγέλλοντας ότι η Γερμανία επέβαλε μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών στην Ελλάδα.
Παράλληλα η Μέρκελ επανέλαβε υποκριτικά ότι δεν θέλει την ενεργοποίηση του Ταμείου στήριξης για τη διάσωση της Πορτογαλίας, ενώ τους προηγούμενους μήνες με μεγάλη μεθοδικότητα και διαδοχικές εξευτελιστικές πιέσεις για νέα μέτρα λιτότητας οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Σόκρατες.
Η Μέρκελ δεν θέλει, τουλάχιστον δημοσίως, την άμεση προσφυγή της Πορτογαλίας στο Ταμείο στήριξης, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να επιβάλλει στην επόμενη κυβέρνησης της χώρας επιπλέον μέτρα λιτότητας με αντάλλαγμα τη γραμμή απευθείας πιστώσεων και εγγυήσεων από τις χώρες της ευρωζώνης.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής του γαλλογερμανικού άξονα θα δίνουν περισσότερο εμφανή, όταν μερικούς μήνες μετά την αναμενόμενη “διάσωση” της Πορτογαλίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά πάντα με 75 έως 100 δισ. ευρώ, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα προσπαθήσουν να στραγγαλίσουν και την Ισπανία. Η διάσωσή της θα κοστίζει περισσότερο από το συνολικό κόστος διάσωσης της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.
Οι αναλυτές προεξόφλησαν την αποτυχία της Συνόδου Κορυφής στις 24 και 25 Μαρτίου εκτιμώντας πως το συνολικό πακέτο λύσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης χρεών και ελλειμμάτων θα μεταφερθεί για τη Σύνοδο του Ιουνίου.
Ίσως το γεγονός αυτό να αποτελεί τη μόνη ευχάριστη είδηση το τελευταίο διάστημα, δεδομένου ότι έως τον Ιούνιο θα έχουν κλιμακωθεί οι αντιδράσεις εναντίον του γαλλογερμανικού «Συμφώνου για το Ευρώ», όπως έδειξαν οι διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες από το μεγαλύτερο βελγικό συνδικάτο, την Γενική Συνομοσπονδία των Εργαζομένων του Βελγίου και τη μετριοπαθή Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.
Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα και τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας βγαίνουν σταδιακά από το λήθαργο του νεοφιλελευθερισμού και μαζί με συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως αυτής του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, υπερασπίζονται την ιδέα της «κοινωνικής Ευρώπης», αποφεύγοντας όμως προς το παρόν να της δώσουν κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Ακόμη καλύτερα. Ο νέος συντηρητικός πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Έντα Κένι, έσπασε την υποτακτικότητα και δουλικότητα των ηγετών των χωρών της ευρωζώνης που μαστίζονται από την κρίση δανεισμού και αρνήθηκε να υποταχθεί στους εκβιασμούς Μέρκελ και Σαρκοζί κερδίζοντας τη συναίνεση του κόσμου.
Η γερμανίδα καγκελάριος αισθάνεται την πίεση τόσο από τη δεξιά και τις μετριοπαθείς δυνάμεις όσο και από την αριστερά, μέσα και έξω από τη Γερμανία. Οι πρόσφατες απεργίες και εκλογές κρατιδίων στη Γερμανία επιβεβαιώνουν ότι ενισχύονται οι πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις εναντίον της Μέρκελ. Από την άλλη πλευρά του Ρήνου οι βόμβες των Rafale του Σαρκοζί εναντίον του δικτάτορα Καντάφι δεν απέτρεψαν τη βουτιά της UMP του κόμματός του, στις εκλογές για τις επαρχίες – καντόνια στη Γαλλία διαψεύδοντας παράλληλα την κινδυνολογία για την ανάδειξη του Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν σε δεύτερο κόμμα (ανάλυση στη σελι. 15).
Η Μέρκελ προσπάθησε να καθησυχάσει την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και τις καταχρεωμένες Ελλάδα και Ιρλανδία ότι κανείς δεν θα μείνει αβοήθητος στην Ευρώπη, παρερμηνεύοντας τον πολιτικό εκβιασμό με την οικονομική στήριξη.
Η βοήθεια της Μέρκελ προς την Ελλάδα ή την Ιρλανδία δεν θα είναι ούτε απλόχερη ούτε δωρεάν. Η Γερμανίδα καγκελάριος διευκρίνισε ότι «είμαστε πρόθυμα να επιδείξουμε αλληλεγγύη και να προβούμε σε μείωση του επιτοκίου» της Ελλάδας αφού μας «παρουσίασε κατά αξιόπιστο τρόπο, ότι συνεχίζει τις δομικές μεταρρυθμίσεις. Ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ». Παρέλειψε μόνο να προσθέσει το στοιχείο ότι μεγάλο τμήμα των ιδιωτικοποιήσεων αυτών θα καταλήξει στα επενδυτικά χαρτοφυλάκια των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και εταιρειών. Αυτός είναι και «ο συνδυασμός των κοινών προσπαθειών και αλληλεγγύης» που προτείνει.
«Η Ελλάδα, μας λέτε, θα πρέπει να κάνει ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δισ. ευρώ. Από πού θα πάρει όμως τόσα αστρονομικά ποσά; Πουλώντας ίσως την Ακρόπολη;», διερωτήθηκε για άλλη μια φορά από το βήμα της γερμανικής βουλής ο ηγέτης της «Αριστεράς», Γκρέγκορ Γκίζι, καταγγέλλοντας ότι η Γερμανία επέβαλε μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών στην Ελλάδα.
Παράλληλα η Μέρκελ επανέλαβε υποκριτικά ότι δεν θέλει την ενεργοποίηση του Ταμείου στήριξης για τη διάσωση της Πορτογαλίας, ενώ τους προηγούμενους μήνες με μεγάλη μεθοδικότητα και διαδοχικές εξευτελιστικές πιέσεις για νέα μέτρα λιτότητας οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Σόκρατες.
Η Μέρκελ δεν θέλει, τουλάχιστον δημοσίως, την άμεση προσφυγή της Πορτογαλίας στο Ταμείο στήριξης, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να επιβάλλει στην επόμενη κυβέρνησης της χώρας επιπλέον μέτρα λιτότητας με αντάλλαγμα τη γραμμή απευθείας πιστώσεων και εγγυήσεων από τις χώρες της ευρωζώνης.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής του γαλλογερμανικού άξονα θα δίνουν περισσότερο εμφανή, όταν μερικούς μήνες μετά την αναμενόμενη “διάσωση” της Πορτογαλίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά πάντα με 75 έως 100 δισ. ευρώ, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα προσπαθήσουν να στραγγαλίσουν και την Ισπανία. Η διάσωσή της θα κοστίζει περισσότερο από το συνολικό κόστος διάσωσης της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.
Εκδήλωση προθέσεων για οικονομική διακυβέρνηση
Η οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η σταθερότητα της ευρωζώνης αποτελεί ακόμη μια εκδήλωση προθέσεων από τους ηγέτες των «27», αφού οι μεταρρυθμίσεις που υπόσχονται δεν στηρίζουν την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Οι δεσμεύσεις της Συνόδου Κορυφής ότι το 2015 οι «27» θα έχουν περιορίσει τα δημόσια ελλείμματα στο 3% του ΑΕΠ αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για ύφεση και αύξηση της ανεργίας στο μακροπρόθεσμο διάστημα, λόγω της περαιτέρω αυστηροποίησης του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» ωθεί στα άκρα τη νεοφιλελεύθερη αυτή ερμηνεία της ανάπτυξης, επιταχύνοντας τη γερμανοποίηση της Ευρώπης και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και της πολιτικής διαπραγμάτευσης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Η άρνηση της πολιτικής που προτείνει το εκβαρβαρισμένο «Σύμφωνο για το Ευρώ» δεν αποτελεί μόνο ένα πλήγμα, βραχυπρόθεσμα, για την τιμαριθμική αναπροσαρμογή μισθών και συντάξεων, της άδικης φορολογίας και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά μια συνολική θεσμοποίηση της ήττας των δυνάμεων της εργασίας στις παραγωγικές διαδικασίες, της δημοκρατικής Ευρώπης στο πολιτικό επίπεδο και του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού στο πολιτιστικό επίπεδο.
Η Μέρκελ, μάλιστα, απαιτεί να καθυποτάξει την ευρωζώνη με το «Σύμφωνο για το Ευρώ», αφήνοντας ανοικτή την Κερκόπορτα για την είσοδο και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέροντας για αντάλλαγμα μια «φούχτα» ευρώ για την αύξηση των κεφαλαίων του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), που θα λειτουργήσει από το δεύτερο εξάμηνο του 2013, στα 700 δισ. ευρώ, με τις εγγυήσεις των χωρών με αξιολόγηση «ΑΑΑ», με το φρέσκο χρήμα να φθάνει στα 80 δισ. ευρώ.
Συνδέοντας το ΕΜΣ με τη διασφάλιση των κεφαλαίων διάσωσης του σημερινού Ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) η Μέρκελ περιορίζει τις αντιστάσεις των χωρών στους εκβιασμούς της. Η απόφαση για το ύψος των κεφαλαίων του EFSF φαίνεται ότι θα μεταφερθεί για τον Ιούνιο. Παράλληλα θεσμοποιείται ο μηχανισμός της τρόικας, ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, για κάθε παρέμβαση στήριξης, ενώ οι αγορές κρατικών ομολόγων από την πρωτογενή αγορά θα γίνεται με εξαιρετικά αυστηρές προϋποθέσεις και την υπογραφή ταπεινωτικών Μνημονίων.
Οι δεσμεύσεις της Συνόδου Κορυφής ότι το 2015 οι «27» θα έχουν περιορίσει τα δημόσια ελλείμματα στο 3% του ΑΕΠ αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για ύφεση και αύξηση της ανεργίας στο μακροπρόθεσμο διάστημα, λόγω της περαιτέρω αυστηροποίησης του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» ωθεί στα άκρα τη νεοφιλελεύθερη αυτή ερμηνεία της ανάπτυξης, επιταχύνοντας τη γερμανοποίηση της Ευρώπης και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και της πολιτικής διαπραγμάτευσης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Η άρνηση της πολιτικής που προτείνει το εκβαρβαρισμένο «Σύμφωνο για το Ευρώ» δεν αποτελεί μόνο ένα πλήγμα, βραχυπρόθεσμα, για την τιμαριθμική αναπροσαρμογή μισθών και συντάξεων, της άδικης φορολογίας και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά μια συνολική θεσμοποίηση της ήττας των δυνάμεων της εργασίας στις παραγωγικές διαδικασίες, της δημοκρατικής Ευρώπης στο πολιτικό επίπεδο και του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού στο πολιτιστικό επίπεδο.
Η Μέρκελ, μάλιστα, απαιτεί να καθυποτάξει την ευρωζώνη με το «Σύμφωνο για το Ευρώ», αφήνοντας ανοικτή την Κερκόπορτα για την είσοδο και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέροντας για αντάλλαγμα μια «φούχτα» ευρώ για την αύξηση των κεφαλαίων του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), που θα λειτουργήσει από το δεύτερο εξάμηνο του 2013, στα 700 δισ. ευρώ, με τις εγγυήσεις των χωρών με αξιολόγηση «ΑΑΑ», με το φρέσκο χρήμα να φθάνει στα 80 δισ. ευρώ.
Συνδέοντας το ΕΜΣ με τη διασφάλιση των κεφαλαίων διάσωσης του σημερινού Ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) η Μέρκελ περιορίζει τις αντιστάσεις των χωρών στους εκβιασμούς της. Η απόφαση για το ύψος των κεφαλαίων του EFSF φαίνεται ότι θα μεταφερθεί για τον Ιούνιο. Παράλληλα θεσμοποιείται ο μηχανισμός της τρόικας, ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, για κάθε παρέμβαση στήριξης, ενώ οι αγορές κρατικών ομολόγων από την πρωτογενή αγορά θα γίνεται με εξαιρετικά αυστηρές προϋποθέσεις και την υπογραφή ταπεινωτικών Μνημονίων.
Τρόικα και νέα λιτότητα για την Πορτογαλία
Η Πορτογαλία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο Ταμείο Διάσωσης ή άλλη μορφή δανεισμού, ενισχύοντας τις κερδοσκοπικές κινήσεις εναντίον της Ισπανίας και περιορίζοντας τις προσπάθειες της Ελλάδας και της Ιρλανδίας να αποφύγουν την αναδιάρθρωση των χρεών τους.
Η δεξιά του PSD του Πάσος Κοέλιο, με την αυτοπεποίθηση που της προσέφερε τον Ιανουάριο η επανεκλογή του Καβάκο Σίλβα στην προεδρία της χώρας, τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης μειοψηφίας του σοσιαλιστική Σόκρατες κατά τη διάρκεια της ψήφισης των νέων μέτρων λιτότητας του Προγράμματος Σταθερότητας 4, παρόλο που είχε στηρίξει με την αποχή της την ψήφιση των τριών προηγούμενων πακέτων λιτότητας.
Το PSD φιλοδοξεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας, στοχεύοντας σε μια μονοκομματική κυβέρνηση, για να επιβάλει ακόμη σκληρότερη λιτότητα μετά τις εκλογές, όπως διαφαίνεται και από τις πιέσεις των κοινοτικών αρχών. Διακωμωδώντας μάλιστα την πολιτική της ΕΕ, ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, προειδοποίησε ότι οποιαδήποτε δανειοδότηση της Πορτογαλίας θα γίνει «υπό αυστηρές προϋποθέσεις», τη στιγμή που η Λισαβόνα εξαναγκάζεται να δανείζεται από τις αγορές με απαγορευτικά και ληστρικά επιτόκια.
Ο Καβάκο Σίλβα είχε δείξει την εξώπορτα στο Σόκρατες πριν από τη συζήτηση στη βουλή, ενώ αμέσως μετά την ανακοίνωση της παραίτησης της κυβέρνησης χρειάστηκε μόλις είκοσι λεπτά για να επισημοποιήσει την πτώση του Σόκρατες και την έναρξη της πολιτικής κρίσης.
Ο υπουργός Οικονομικών Τεϊχέιρα ντος Σάντος είχε προειδοποιήσει από την προηγούμενη εβδομάδα ότι τα επιτόκια για την έκδοση ομολόγων της χώρας είναι απαγορευτικά για το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο διάστημα, ενώ η πολιτική κρίση οδήγησε σε νέα επίπεδα ρεκόρ τόσο τα επιτόκια των ομολόγων όσο και των ασφαλίστρων κινδύνου ενισχύοντας τις πιέσεις για ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης της ευρωζώνης.
Η δεξιά του PSD του Πάσος Κοέλιο, με την αυτοπεποίθηση που της προσέφερε τον Ιανουάριο η επανεκλογή του Καβάκο Σίλβα στην προεδρία της χώρας, τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης μειοψηφίας του σοσιαλιστική Σόκρατες κατά τη διάρκεια της ψήφισης των νέων μέτρων λιτότητας του Προγράμματος Σταθερότητας 4, παρόλο που είχε στηρίξει με την αποχή της την ψήφιση των τριών προηγούμενων πακέτων λιτότητας.
Το PSD φιλοδοξεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας, στοχεύοντας σε μια μονοκομματική κυβέρνηση, για να επιβάλει ακόμη σκληρότερη λιτότητα μετά τις εκλογές, όπως διαφαίνεται και από τις πιέσεις των κοινοτικών αρχών. Διακωμωδώντας μάλιστα την πολιτική της ΕΕ, ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, προειδοποίησε ότι οποιαδήποτε δανειοδότηση της Πορτογαλίας θα γίνει «υπό αυστηρές προϋποθέσεις», τη στιγμή που η Λισαβόνα εξαναγκάζεται να δανείζεται από τις αγορές με απαγορευτικά και ληστρικά επιτόκια.
Ο Καβάκο Σίλβα είχε δείξει την εξώπορτα στο Σόκρατες πριν από τη συζήτηση στη βουλή, ενώ αμέσως μετά την ανακοίνωση της παραίτησης της κυβέρνησης χρειάστηκε μόλις είκοσι λεπτά για να επισημοποιήσει την πτώση του Σόκρατες και την έναρξη της πολιτικής κρίσης.
Ο υπουργός Οικονομικών Τεϊχέιρα ντος Σάντος είχε προειδοποιήσει από την προηγούμενη εβδομάδα ότι τα επιτόκια για την έκδοση ομολόγων της χώρας είναι απαγορευτικά για το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο διάστημα, ενώ η πολιτική κρίση οδήγησε σε νέα επίπεδα ρεκόρ τόσο τα επιτόκια των ομολόγων όσο και των ασφαλίστρων κινδύνου ενισχύοντας τις πιέσεις για ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης της ευρωζώνης.
Η κρίση στη Λισαβόνα απειλή τη Μαδρίτη
Η πολιτική κρίση στη Πορτογαλία κινδυνεύει να παρασύρει και την Ισπανία, οι τράπεζες της οποίας διατηρούν έκθεση 70 δισ. ευρώ στη Λισαβόνα, περίπου το 33% της συνολικής έκθεσης του πορτογαλικού χρέους, γεγονός που ενίσχυσε μεταξύ άλλων τις κερδοσκοπικές κινήσεις εναντίον της Μαδρίτης, με τη Moody΄s να υποβαθμίζει τις 30 μεγαλύτερες ισπανικές τράπεζες.
Το Μπλόκο της Αριστεράς και το ΚΚ της Πορτογαλίας ψήφισαν εναντίον των νέων μέτρων λιτότητας του Σόκρατες και άρχισαν να προετοιμάζονται για τις επικείμενες εκλογές, ενώ αυξάνεται η κοινωνική αντίδραση στην πολιτική λιτότητας.
Η κυβέρνηση Σόκρατες ανακοίνωσε λίγες ώρες πριν πτώση της ένα «πολιτικό θρίαμβο», δηλαδή ότι συμφώνησε με τους βιομηχάνους και το δεύτερο σε μέγεθος (φιλοσοσιαλιστικό) συνδικάτο UGT την περαιτέρω ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και τις πιο εύκολες απολύσεις!
Το Μπλόκο της Αριστεράς και το ΚΚ της Πορτογαλίας ψήφισαν εναντίον των νέων μέτρων λιτότητας του Σόκρατες και άρχισαν να προετοιμάζονται για τις επικείμενες εκλογές, ενώ αυξάνεται η κοινωνική αντίδραση στην πολιτική λιτότητας.
Η κυβέρνηση Σόκρατες ανακοίνωσε λίγες ώρες πριν πτώση της ένα «πολιτικό θρίαμβο», δηλαδή ότι συμφώνησε με τους βιομηχάνους και το δεύτερο σε μέγεθος (φιλοσοσιαλιστικό) συνδικάτο UGT την περαιτέρω ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και τις πιο εύκολες απολύσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου