ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ

Οι εξουσίες τους απείθαρχους δεν τους αντέχουν

«Οι εξουσίες τους απείθαρχους δεν τους αντέχουν”, λέει στο γράμμα που έστειλε στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, η μητέρα της αδικοχαμένης κρατούμενης Κατερίνας Γκουλιώνη. Έχει δίκιο και ενίοτε φροντίζει να τους κλείνει το στόμα. Κάπως έτσι έφυγε η Κατερίνα. Αυτή, η αγέρωχη, η “ποινική” επαναστάτρια, η γυναίκα που τα έβαζε με τους άντρες δεσμοφύλακες, που έγραφε στους τοίχους της φυλακής για τα δικαιώματα, που αρνήθηκε τον κολπικό έλεγχο, που ξεσήκωσε τις συγκρατούμενές, εμάς, που μας είπε “είμαι η Κατερίνα και έχω να πω πολλά...”.
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και η Κατερίνα Γκουλιώνη παραμένει στη μνήμη μας, ως σύμβολο της αξιοπρέπειας μέσα στη φυλακή, ως το φιλαράκι μας, ως τον άνθρωπο που μας ενθάρρυνε αντί να την ενθαρρύνουμε.
Δύο χρόνια μετά και η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων πραγματοποίησε εκδήλωση στη μνήμη της στο στέκι των μεταναστών. Και νομίζουμε ότι ήταν μια εκδήλωση όπως θα την ήθελε η Κατερίνα^ με συζήτηση και μουσική, με συναίσθημα και πολιτική, με ανάμνηση, αλλά και αγωνιστική διάθεση.
Στην εκδήλωση προβλήθηκε ντοκιμαντέρ για τις φυλακές, μετά από επεξεργασία της Αφροδίτης Μπαμπάση και του Κώστα Κατριού, ενώ μίλησαν η Ιωάννα Δρόσου από την “Πρωτοβουλία”, η πρώην κρατούμενη Αθηνά Τσουβαλίδου και η Μαργαρίτα Γεραλή, η οποία είχε βιώσει τον εγκλεισμό κατά την περίοδο της δικτατορίας. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης διαβάστηκαν κείμενα της φίλης και συγκρατούμενής της Μαριάνθης Πατσελή, της μητέρας της Σουλτάνας και της μέχρι πρόσφατα κρατούμενης Φαίης Μάγιερ. Η βραδιά έκλεισε με τραγούδια της φυλακής και φυσικά με ποτό.

Εκεί που ο ήλιος
δεν ρίχνει το φως του

Είμαι η μητέρα της Κατερίνας Γκουλιώνη της κρατούμενης που βρέθηκε νεκρή στο πλοίο ΚΡΗΤΗ την 18.3.09 κατά την εκδικητική μεταγωγή της από Φυλακές Θήβας στις Φυλακές Νεάπολης Κρήτης. Η κόρη μου ήταν άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό. Όταν έβλεπε αδικίες δεν μπορούσε να ησυχάσει. Σε όλους έλεγε: Όταν ακούς ή βλέπεις κάτι άδικο και δεν μιλάς είσαι συνένοχος με τον υπαίτιο (…)
Εκείνο που την τρέλαινε περισσότερο όπως μου έλεγε στο τηλέφωνο ήταν η κολπική εξέταση. Για να την υποστεί ζητούσε γυναικολόγο ή μηχάνημα εξέτασης με υπέρηχο και όχι την προσβλητική επέμβαση κάθε υπαλλήλου του το θεωρούσε βιασμό. Έτσι άρχισαν πειθαρχικές τιμωρίες, απομονώσεις, ξυλοδαρμοί, ύβρεις κ.λπ. (Εκεί που ο ήλιος, δεν ρίχνει το φως του). Για να σταματήσει αυτό το αίσχος άρχισε να γράφει στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Διεθνή Αμνηστία, στο Συνήγορο του Πολίτη και στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων. Όταν είδαν τέτοιες κινήσεις οι διευθύνοντες της κήρυξαν πόλεμο. Για να την ξεφορτωθούν την στείλανε από την Θήβα στην Κρήτη μεταγωγή που την ονόμασαν πειθαρχική επειδή δεν υπάρχει ονομασία «εξοντωτική» επίσημα.
Οι εξουσίες τους απείθαρχους δεν τους αντέχουν. Στη μεταγωγή στο καράβι με υπεύθυνους 15 αστυνομικούς βρέθηκε νεκρή μωλωπισμένη και όπως μου είπαν νοσηλευτές ασθενοφόρου και συγκρατούμενοί της φορούσε χειροπέδες ακόμη και νεκρή. Ο ιατροδικαστής είπε ότι έκανε χρήση ηρωίνης και φυσιολογικά ψυχορραγούσε τουλάχιστον 3 ώρες με έντονο ρόγχο (ροχαλητό) τον λεγόμενο επιθανάτιο. Αναρωτιέμαι οι φρουροί της που είναι υπεύθυνοι να την παραδώσουν ζωντανή και δεμένη πως δεν νοιάστηκαν για το να ζούσε και γιατί δεν βεβαιώνονταν γι’ αυτό κάθε τόσο (μισάωρο, ωριαία κ.λπ.) όπως υποχρεούνται.
Στην κηδεία της φέρανε μεταγωγή τον γιο μας και από το φόβο της απόδρασης του επιτρέψανε να παραστεί μόνο στην τελετή μέσα στην εκκλησία και όχι στην ταφή. Όταν τελείωσε η τελετή τον πήραν στην κυριολεξία σηκωτό.
Οφείλω στη μνήμη της κόρης μου να σας πω μερικά ερωτήματά μου.
Γιατί δεν την άφησαν να πάρει τηλέφωνο τον Εισαγγελέα να του πει να αναβάλει τη μεταγωγή της για μετά το εφετείο της;
Γιατί δεν την πήγαν στο εφετείο της στη Λάρισα.
Γιατί την είχαν απομονωμένη μακριά από τους υπόλοιπους κρατούμενους;
 Γιατί δεν αντιλήφθηκαν νωρίς ότι είχε αναπνευστικό πρόβλημα και δεν ειδοποίησαν γιατρό, παρά την άφησαν αβοήθητη 3 ώρες; Όλος ο κόσμος στην κηδεία είδε τα σημάδια. Μελανιές στο πρόσωπό της που δείχνουν ότι είτε τη χτυπήσανε πολύ είτε ήταν τσαλακωμένη-στριμωγμένη ανάμεσα στα καθίσματα, στο πάτωμα και αυτό κανείς δεν το θεώρησε αφύσικο. Από εκείνη τη μέρα δεν ζούμε, αναπνέουμε.
Σουλτάνα Γκουλιώνη

2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΕΡΙΕΡΓΟ» ΘΑΝΑΤΟ
ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ

Σε φοβήθηκαν, Κατερίνα

Δύο χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγες Κατερίνα και είναι σαν να μην πέρασε μία ημέρα. Ίσως ο τρόπος που έφυγες, τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, ίσως η άρνησή μου να πιστέψω αυτό που έγινε, με εμποδίζει ν’ αποδεχθώ τη φυγή σου. Είναι σαν χθες που παλεύαμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα των φυλακών, να καταγγείλουμε τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των κρατουμένων, να καταθέσουμε προτάσεις για βελτίωση νόμων και συνθηκών κράτησης. Και έγραφες ασταμάτητα, κατέγραφες τα πάντα ακούραστα, μόνο που παραπονιόσουν που δεν είχες το κομπιούτερ σου να τ’ αρχειοθετήσεις όλ’ αυτά.
  Θυμάμαι να τρέχουμε συνεχώς να κινητοποιήσουμε τον κόσμο τον Νοέμβρη του ’08, να είμαστε συνεχώς στα τηλέφωνα, να δημοσιοποιήσουμε την κατάσταση. Την αγωνία σου και την απογοήτευσή σου όταν μας ενέπαιξαν ακόμη μια φορά. Καθίσαμε και αναλύαμε τον καινούριο νόμο και γράφαμε κατεβατά για τους κινδύνους που εμπεριείχε και τα δυσμενή ή μη εφαρμόσιμα σημεία που ουσιαστικά δεν επέλυαν κανένα μείζον πρόβλημα. Και σε πολυσέλιδη ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό, κατέληγες… «και επειδή μας κουράσατε να διεκδικούμε τα’ αυτονόητα, απλά εφαρμόστε τους νόμους στα ευνοϊκά τους σημεία και εναρμονίστε τους με την Ευρωπαϊκή Οδηγία». Κι όταν συζητούσαμε προτάσεις για τον απελπιστικά παράλογο νόμο περί ναρκωτικών, μου χαμογελούσες αφοπλιστικά και έλεγες «όλα αυτά είναι σκουπίδια, δεν υπάρχει λύση. Αποποινικοποίηση, αυτό μόνο θα σώσει την κατάσταση». Και σου έλεγα ότι δεν γίνεται τόσο τεράστιο άλμα χωρίς κάποια βήματα πρώτα για να μπορέσουμε μια μέρα να το ονειρευόμαστε αυτό. Και απαντούσες «αποποινικοποίηση, δεν μπορούν να φυλακίζουν ανθρώπους για τις επιλογές τους».
   Μια μέρα μου ζήτησες να κάνουμε κάτι να σταματήσουμε τις κολπικές έρευνες. 20 χρόνια γινόταν αυτό και κανείς δεν αντιδρούσε, ίσως γιατί η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη, ίσως γιατί ήθελε γερά κότσια και μεγάλη απόφαση για ν’ αντισταθείς σε κάτι τόσο παράλογο, τόσο απάνθρωπο. Και ξεκινήσαμε οι δύο μας στην αρχή και πήγες στη Θήβα και κινητοποίησες και άλλες κι εγώ ελεύθερη πια το δημοσιοποίησα. Πήρε μεγάλη έκταση το θέμα, παραπάνω απ’ ότι περιμέναμε. Μπήκαν στο παιχνίδι δημοσιογράφοι, επιτροπές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γυναικείες οργανώσεις. Στις 17 Μάρτη, στο τελευταίο μας τηλεφώνημα μου ζήτησες να χαμηλώσω λίγο τους τόνους γιατί φοβόσουν για μένα και σου είπα να προσέχεις περισσότερο που ήσουν στα χέρια τους. Μερικές ώρες αργότερα έφυγες και έφυγες για πάντα.
  Σε 15 ημέρες αποφυλακιζόσουν και δεν ήθελαν να σε αφήσουν να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι. Σε φοβήθηκαν πολύ Κατερίνα. Είδαν τη δύναμη της ψυχής σου. 15 μήνες μετά και αφού το θέμα πέρασε από 3 υπουργούς και διάφορες διακυμάνσεις, η κολπική έρευνα καταργήθηκε οριστικά. Και οριστικά απεδείχθη ότι η πρόφασή τους πως θα περνούσαν αφειδώς τα ναρκωτικά στις γυναικείες φυλακές ήταν ένας μύθος και η βασική δικαιολογία για τον βασανισμό και εξευτελισμό των γυναικών κρατουμένων. ΄
Χρειάστηκε να θυσιαστείς εσύ για να επιτευχθεί το αυτονόητο. Και τον περασμένο Νοέμβρη ξανάγινε κινητοποίηση στις φυλακές και αυτή τη φορά κάτι πετύχαμε από αυτά που είχαμε σκεφτεί και παλέψει μαζί. Βλέπεις τώρα είχε ωριμάσει η κατάσταση και ο κόσμος πλέον γνώριζε τι πραγματικά συμβαίνει στις φυλακές. Η κοινή γνώμη είναι μαζί μας. Έτσι για να ξέρεις ότι η θυσία σου δεν πήγε χαμένη, μόνο που μου λείπεις πολύ, που δεν έχω τη συναγωνίστριά μου πλάι, αλλά είσαι πάντα στην καρδιά και τη σκέψη μου. Κάπου κάπου σε ζηλεύω που τελικά γλίτωσες και ξεκουράστηκες και σου θυμώνω που με άφησες να παλεύω μόνη μου. Όμως τηρώ την υπόσχεσή μου και παλεύω γι’ αυτά που ονειρευτήκαμε.