ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ: Αγώνας διαρκείας ενάντια στο Σύμφωνο του ευρώ

Ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης στις 24 του μήνα. Συνδικάτα και εργαζόμενοι απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης θα βρεθούν και θα διαδηλώσουν στις Βρυξέλλες. Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, οι ομοσπονδίες, ακόμα και τα πρωτοβάθμια σωματεία τι κάνουν στη χώρα μας; Με πανευρωπαϊκή συγκέντρωση και διαδήλωση απαντούν στο Σύμφωνο του ευρώ, τα ευρωπαϊκά συνδικάτα στις 24 του μήνα, μια ημέρα πριν τη σύνοδο κορυφής των χωρών της ευρωζώνης, στις Βρυξέλλες. Την απόφαση αυτή πήραν αρχικά τα βελγικά συνδικάτα, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην πολιτική που προωθεί το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί, όπως τονίζουν. Ένα σύμφωνο που έχει ως στόχο τη μείωση των μισθών στο σύνολο των εργαζομένων, τη γενίκευση της ευέλικτης εργασίας, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, το «φρένο χρέους» στις χώρες που έχουν άμεση ανάγκη δημόσιων επενδύσεων για την οικονομική τους ανάπτυξη. Με όλα αυτά τα μέτρα επιδιώκεται να γενικευθεί στις χώρες της ευρωζώνης η πολιτική του χαμηλού κόστους, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ευρωζώνης με τις άλλες οικονομίες και κυρίως με τις αναπτυσσόμενες χώρες. 

 Η συνδικαλιστική συνομοσπονδία των εργαζομένων του Βελγίου (FGTB) θεωρεί απαράδεκτη μια πολιτική που οξύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων, τη στιγμή που είναι αναγκαία η αλληλεγγύη μεταξύ τους. Αυτοί θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των χρηματιστών, που έχουν οδηγήσει στο κόκκινο τους οικονομικούς δείκτες των χωρών τους.

Γαλλικά και γερμανικά συνδικάτα

   Με το ίδιο πνεύμα αντέδρασαν και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, κυρίως των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης. Στη Γαλλία, η CGT και οι άλλες πέντε οργανώσεις που μετέχουν στη ΣΕΣ, με ανακοίνωσή τους αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι η ανταγωνιστικότητα είναι συνώνυμη με τη μαζική κατάργηση θέσεων εργασίας. Αυτό που χρειάζεται είναι αύξηση των μισθών ή αναθεώρηση της οικονομικής πολιτικής με την αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Σε μια περίοδο που η ανεργία προσλαμβάνει μαζικές διαστάσεις, η πολιτική λιτότητας οδηγεί σε αδιέξοδο. Για τον γ.γ. της Συνομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων (DGB), Μιχαέλ Σόμερ, το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας είναι μια μετωπική επίθεση κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) κατήγγειλε τις προσπάθειες για την προώθηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, εκτιμώντας πως «είναι αυταπάτη να σκέφτονται ότι μπορούν (οι ηγέτες της Ευρώπης) να σώσουν το κοινό νόμισμα, ακολουθώντας τις ίδιες πολιτικές που οδήγησαν την ευρωζώνη στη σημερινή δεινή κατάσταση. Με το Σύμφωνο που προτείνουν θα αυξηθούν οι ανισότητες και οι ανισομέρειες ακόμα περισσότερο στην ευρωζώνη». Παρά την καταγγελία αυτή δεν είχε αποφασίσει αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Είχε περιοριστεί μόνο να εξαγγείλει μαζί με τα ουγγρικά συνδικάτα την ευρω-διαδήλωση για τις 9 Απριλίου, στη Βουδαπέστη, την παραμονή της εαρινής συνόδου του Εκοφίν με το σύνθημα «Όχι στη λιτότητα. Για μια κοινωνική Ευρώπη, για μισθολογική εξίσωση, κατά της ανεργίας». Κάτω όμως, από την πίεση των συνδικάτων διαφόρων χωρών υποχρεώθηκε να αλλάξει στάση. Στις 16 Μαρτίου στήριξε και πήρε μέρος στη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 60.000 εργαζομένων στο Βουκουρέστι. Τη διαδήλωση είχαν εξαγγείλει τα ρουμανικά συνδικάτα, που συνεχίζουν να παλεύουν κατά της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και την απαξίωση του κώδικα εργασίας, όπως ζητά το ΔΝΤ.

Τα βρετανικά συνδικάτα

 Στο χορό των ευρωπαϊκών κινητοποιήσεων μπαίνουν και τα βρετανικά συνδικάτα (που είχαν βέβαια εξαγγείλει πριν από καιρό κινητοποίηση), με γενική κινητοποίηση και πορεία στις 26 Μαρτίου που έχει προγραμματίσει η TUC, με κεντρικό σύνθημα «Για μια εναλλακτική πολιτική, για την εργασία, την ανάπτυξη και τη δικαιοσύνη». Στις κινητοποιήσεις αυτές θα πάρουν ενεργά μέρος τα γαλλικά και βελγικά συνδικάτα.
   Η ηγεσία των ευρωπαϊκών συνδικάτων δηλώνει ότι σήμερα είναι ιδιαίτερα σπουδαίο «να συνεχίσουν να επιμείνουν στην πίεση που αρχίσαμε να ασκούμε από το Βουκουρέστι. Θα βρεθούμε στο Παρίσι, το Άμστερνταμ, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο. Θα κατέβουμε στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων και θα συνεχίσουμε την εκστραστεία για να ακουστεί η φωνή μας… Ο αγώνας μας συνεχίζεται».
   Για πόσο θα συνεχιστεί ο αγώνας θα εξαρτηθεί από τις πιέσεις των συνδικάτων σε κάθε χώρα. Σίγουρο, όμως, είναι ότι κινητοποιήσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, όπως αυτή κατά της Οδηγίας Μπολκενστάιν, δεν είχαν πάρει μεγάλη έκταση. Σήμερα με το Σύμφωνο για το ευρώ ο κίνδυνος είναι τεράστιος και άμεσος για τον κόσμο της εργασίας. Δεν χωράει συνεπώς υπαναχώρηση, αναμονή ή οποιοσδήποτε άλλος υπολογισμός. Η ηγεσία του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος φαίνεται ότι έχει συνειδητοποιήσει τους κινδύνους αυτούς, η δική μας ηγεσία της ΓΣΕΕ τι κάνει; Αλλά και η αριστερά δεν θά ‘πρεπε να συντονίσει το βήμα της με το συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης;