Το ποσοστό ανεργίας των γυναικών είναι 21,5%, σημαντικά υψηλότερο από αυτό των ανδρών, που είναι 15,0%.
Στον πίνακα "ανεργία κατά φύλο και ομάδες ηλικιών" παρατηρούμε ότι:
Στους νέους ηλικίας 15-29 ετών παρατηρείται το υψηλότερο ποσοστό, 35,3%
Το ποσοστό ανεργίας των νέων ανδρών είναι 30,8% και των νέων γυναικών 40,8%.
Μεγάλη είναι επίσης η ανεργία στις γυναίκες ηλικίας 30-44 ετών, 20,4%
Το γυναικείο εργατικό δυναμικό γίνεται όλο και μικρότερο. Επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 40,2% Επί του συνόλου των γυναικών 34,2%.
Μερική απασχόληση
Σε σύνολο 4.079.300 εργαζομένων και των δύο φύλων, οι μερικώς απασχολούμενοι είναι 276.100, ποσοστό 6,8%.
Σε σύνολο 2.438.000 απασχολούμενων ανδρών, οι μερικώς απασχολούμενοι άνδρες είναι 109.200, ποσοστό 4,4%.
Σε σύνολο 1.641.300 απασχολουμένων γυναικών, οι μερικώς απασχολούμενες είναι 166.900, ποσοστό 10,2%.
Οι απασχολούμενοι νέοι ηλικίας 15-29 ετών και των δύο φύλων είναι 603.800. Από αυτούς εργάζονται στη μερική απασχόληση 64.400.
Οι απασχολούμενοι νέοι άνδρες είναι 359.300 και οι μερικώς απασχολούμενοι είναι 29.900, Οι απασχολούμενες νέες γυναίκες είναι 244.600 και οι μερικώς απασχολούμενες 34.500.
Οι γυναίκες των ηλικιών 30 και άνω που εργάζονται στη μερική απασχόληση είναι 132.000.
Άρα την πρωτιά στην ευελιξία την έχουν ακόμη οι γυναίκες.
Προσωρινή απασχόληση
Η προσωρινή απασχόληση αποτελεί την πρώτη εργασιακή εμπειρία για χιλιάδες άνεργους νέους. Το 90% των απασχολουμένων ήταν άνεργοι και το 70% δεν είχε προηγούμενη προϋπηρεσία. Όσον αφορά την ηλικιακή κατανομή, το 45% είναι νέοι ώς 25 ετών, εκ των οποίων το 8% δεν υπερβαίνει το 21ο έτος. Το 30% των υπαλλήλων προσωρινής απασχόλησης έχει ηλικία 26 ώς 30 ετών, το 21% κυμαίνεται μεταξύ 31 ώς 45 και μόνον το 4% έχει ηλικία άνω των 45 ετών.
Η διάρκεια απασχόλησης κυμαίνεται μεταξύ ενός και τριών μηνών για το 42% των εργαζομένων. Το 22% εργάζεται μέχρι έναν μήνα, ενώ το 36% υπογράφει σύμβαση διαρκείας άνω των τριών μηνών.
Οι γυναίκες έχουν ελαφρύ προβάδισμα στην επιλογή της προσωρινής απασχόλησης. Αποτελούν το 54% του συνόλου των απασχολουμένων
Συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη: Σύνολο 215.600, άνδρες 78.300, γυναίκες 137.300.
Εργοδότες: Σύνολο 313.000, άνδρες 240.900, γυναίκες 72.100. Μελετήσαμε τους αριθμούς των γυναικών εργοδοτών μεταξύ Γ' τριμήνου του 2009 και Γ' τριμήνου του 2011. Σε δύο χρόνια, η περίφημη επιχειρηματικότητα των γυναικών μειώθηκε κατά 4.300 γυναίκες επιχειρηματίες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας για τον Οκτώβριο του 2011, η ανεργία είναι 18,2 % έναντι του Σεπτεμβρίου του 2011 που ήταν 17,5%.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Όμως και από αυτά προκύπτουν ορισμένες διαπιστώσεις. Πρώτον, οι μη εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από αυτούς που εργάζονται. Κατά τον Σάββα Ρομπόλη, βιώνουμε ένα «κραχ ανεργίας». Δεύτερον, η ανεργία αυξάνεται γενικώς ραγδαία και είναι υψηλότερη στις γυναίκες και τους νέους.
Είναι όμως πολύ περισσότερα αυτά που δεν αναφέρει η Στατιστική Υπηρεσία. Η πραγματική ανεργία έχει ήδη φτάσει το 1.000.000 ανέργους και, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, θα κινηθεί το 2012 πάνω από 25%. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), η πλήρης απασχόληση υποχωρεί εντυπωσιακά, ενώ αυξάνονται επίσης εντυπωσιακά η μερική απασχόληση, τετράωρη ή και δίωρη, και η εκ περιτροπής εργασία, τριήμερη ή τετραήμερη. Οι εργοδότες ανεξέλεγκτα μετατρέπουν από μόνοι τους την πλήρη απασχόληση σε μερική ή εκ περιτροπής εργασία χωρίς τη θέληση των εργαζομένων.
Οι εις βάρος των εργαζομένων αυθαίρετες αλλαγές στις μορφές εργασίας έχουν ως συνέπεια σοβαρές μειώσεις των μισθών. Στον ιδιωτικό τομέα ο εργοδότης εκβιάζει δίνοντας αυθαίρετα ό,τι μισθό θέλει, γιατί ξέρει πολύ καλά το πραγματικό μέγεθος της ανεργίας. Σε πάρα πολλές επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι για μήνες, ενώ το 75% των επιχειρήσεων δεν έδωσαν το δώρο των Χριστουγέννων.
Η τρόικα ζητεί σήμερα επισήμως μείωση κατώτατων μισθών και μείωση ή κατάργηση του 13ου και 14ου στον ιδιωτικό τομέα. Ο πρωθυπουργός συμφωνεί και αναπτύσσει το εκβιαστικό επιχείρημα ότι οι μισθοί έριξαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ενώ είναι γνωστό ότι το μισθολογικό κόστος δεν εμποδίζει την ανταγωνιστικότητα.
Αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των ανασφάλιστων εργαζόμενων. Όπως προκύπτει από τους ελέγχους του ΣΕΠΕ και του ΙΚΑ, επί συνολικά 43.949 εργαζομένων οι 12.825 ήταν ανασφάλιστοι. Δηλαδή σχεδόν το 30% του προσωπικού ήταν ανασφάλιστο. Οι αλλοδαποί εργαζόμενοι ήταν 14.681, εκ των οποίων το 38,3% ήταν ανασφάλιστοι. Το ποσοστό αυτό θα είναι μεγαλύτερο αν λάβει κανείς υπ' όψη τη μαύρη και την αδήλωτη εργασία.
Οι επιπτώσεις από τις πολιτικές των Μνημονίων
Πριν από μερικούς μήνες γράφαμε πως με πρόσχημα το χρέος στην ελληνική κοινωνία εξελίσσεται μια ραγδαία διαδικασία μείωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Ραγδαία λοιπόν φτάσαμε στην εξαθλίωση. Το 20,1 του πληθυσμού της χώρας απειλείται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, δηλαδή 3.030.000 άνθρωποι. Εκείνοι που περισσότερο απειλούνται είναι οι άνεργες γυναίκες, τα μονογονεϊκά νοικοκυριά με τουλάχιστον ένα παιδί, νοικοκυριά με έναν ενήλικο άνω των 65 ετών, τα νοικοκυριά με τρεις ή περισσότερους ενήλικους με παιδιά και τα παιδιά ηλικίας 0 έως 17 ετών. Υπάρχει επίσης σοβαρό πρόβλημα υποσιτισμού.
Από τη μελέτη για τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας προκύπτει ότι η στέρηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών, όπως δυσκολία ικανοποίησης βασικών αναγκών, ανεπαρκείς συνθήκες στέγασης, επιβάρυνση από τις δαπάνες στέγασης, αδυναμία αποπληρωμής δανείων, δυσκολίες στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, δεν αφορά μόνο τον φτωχό πληθυσμό, αλλά και μέρος του μη φτωχού πληθυσμού ("Αυγή" 8-1-2012).
Το δημόσιο κράτος πρόνοιας έχει καταρρεύσει. Παιδιά λιποθυμούν στο σχολείο από ασιτία. Δεν υπάρχει στοά που να μην κατοικείται από κάποιον άστεγο, δεν υπάρχει πεζοδρόμιο όπου να μην βρίσκεται επαίτης. Φαινόμενο το οποίο συναντάται όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στην επαρχία, όπου επίσης έχουν αρχίσει να λειτουργούν συσσίτια. Στους κάδους απορριμμάτων όλο και περισσότεροι ψάχνουν κάτι χρήσιμο και στις λαϊκές αγορές εκεί γύρω στις τρεις η ώρα πλήθος ανθρώπων μαζεύει τα πεταγμένα λαχανικά.
Οι Γιατροί του Κόσμου, κάνοντας λόγο για σοβαρή ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, απευθύνουν έκκληση για τη συγκέντρωση βασικών τροφίμων. "Εκτινάχτηκε ο αριθμός των Ελλήνων, από το 6%-7% πέρσι τουλάχιστον στο 30% φέτος, που ζητούν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από εμάς σε σύνολο 30.000 ανθρώπων τον τελευταίο χρόνο. Είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι, μικροσυνταξιούχοι, νέοι άνεργοι, άνθρωποι με χρόνιες παθήσεις, που έρχονται με αγωνία, πολλές φορές και με τη συνταγή από νοσοκομεία στο χέρι, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή τους. Αυτό που μας σόκαρε όμως περισσότερο είναι ότι τώρα πολλοί μας ζητούν και τρόφιμα", είπε ο κ. Κανάκης. Είκοσι δύο χρόνια μετά από μια διεθνή ανθρωπιστική δράση σε περισσότερες από 50 χώρες, που είχε έναρξη στο Κουρδιστάν, οι 600 Έλληνες Γιατροί του Κόσμου φέτος γυρίζουν στην Ελλάδα εστιάζοντας όλη τη δράση τους αποκλειστικά στη χώρα μας. Τα παιδικά χωριά SOS γέμισαν από παιδιά που οι γονείς τους αδυνατούν να τα συντηρήσουν, δηλαδή να τού προσφέρουν τα βασικά: τρόφιμα και στέγη.
Η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλειας
Με πρόφαση την ανάγκη περικοπής των δημόσιων δαπανών και με στόχο την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών έχει εξαπολυθεί επίθεση στην παιδεία, την υγεία και το έτσι και αλλιώς μικρό κοινωνικό κράτος.
Οι δραστικές περικοπές στη χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας, πέρα από την επιδείνωση της ποιότητας της εκπαίδευσης, οδήγησαν και στον δραστικό περιορισμό, ακόμη κι εξαφάνιση ορισμένων εκπαιδευτικών παροχών, όπως η πρόσθετη διδακτική στήριξη, οι δομές ειδικής αγωγής, το ολοήμερο σχολείο, τα μουσικά σχολεία κ.λπ. Η συγχώνευση των σχολείων θα υποβιβάσει το επίπεδο μόρφωσης των παιδιών και θα φορτώσει τις οικονομικές συνέπειες στους ώμους των γονέων.
Στην υγεία και την ασφάλιση γίνονται τόσες και τέτοιες περικοπές που πολύ γρήγορα θα χειροτερεύσει η υγεία των Ελλήνων. Τα δημόσια νοσοκομεία οδηγούνται στην κατάρρευση. Έχουμε επιπλέον σοβαρή αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στο κόστος των εξετάσεων και την αύξηση του κόστους επίσκεψης των εξωτερικών ιατρείων των δημόσιων νοσοκομείων.
Γίνονται δραστικές περικοπές στις προνοιακές παροχές για τα άτομα με αναπηρία (ΑΜΕΑ), στους τρίτεκνους και τους πολύτεκνους, αλλά και στα επιδόματα ανεργίας. Η εικόνα της διαδήλωσης με τους ανάπηρους στα καροτσάκια θα μείνει αξέχαστη.
Οι παιδικοί σταθμοί, η βοήθεια στο σπίτι έχουν συρρικνωθεί και βαδίζουν ολοταχώς στην ιδιωτικοποίηση. Οι εργαζόμενοι που εργάζονται στις προνοιακές δομές μένουν απλήρωτοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Εν τω μεταξύ έχουν ήδη δημιουργηθεί ιδιωτικές δομές, αλλά και εταιρείες «εθελοντικού» χαρακτήρα, που διαφημίζονται από την τηλεόραση και καλούν τους πολίτες «να προσφέρουν εθελοντική εργασία στους ηλικιωμένους πού είναι μόνοι και εγκαταλειμμένοι».
Η προοπτική
Η Ε.Ε. ετοιμάζει μια «Νέα Οικονομική Διακυβέρνηση» για όλες τις χώρες της και επιδιώκεται μάλιστα να ενσωματωθεί στο σύνταγμα κάθε χώρας. Με απλά λόγια, θα συνταγματοποιηθεί η φτώχεια και η εξαθλίωση στην Ευρώπη.
Το οικονομικό μοντέλο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή του περίφημου μοντέλου της flexicurity (ευελιξία με ασφάλεια). Από το 2006 το ετοίμαζαν οι υπηρέτες του νεοφιλελευθερισμού στην Ε.Ε.. Η κρίση, όπως και οι ίδιοι ομολογούν, αποτέλεσε ευκαιρία για την επιτάχυνση της εφαρμογής της. Το πρώτο πειραματόζωο υπήρξε η Ελλάδα και τώρα ακολουθούν η μία μετά την άλλη οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο.
Στο τελικό του στάδιο αυτό το μοντέλο περιλαμβάνει τα εξής:
Με απλά λόγια, ο εργαζόμενος και η εργαζόμενη θα δουλεύουν για ένα διάστημα, μετά θα είναι για ένα άλλο διάστημα άνεργοι και θα έχουν για εισόδημα το επίδομα ανεργίας και μετά θα πηγαίνουν στην επαγγελματική κατάρτιση πάλι με εισόδημα το επίδομα ανεργίας. Όταν θα πρόκειται να εργαστούν ξανά, θα πρέπει να αποδεχθούν οποιαδήποτε δουλειά τους προταθεί, γιατί αλλιώς δεν θα θεωρούνται άνεργοι. Καταργούνται δηλαδή η πλήρης και μόνιμη εργασία, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κάθε προστασία από την απόλυση. Οι εργοδότες απαλλάσσονται από αποζημιώσεις για την απόλυση, από έξοδα για επιδόματα ανεργίας και για την ασφάλιση των εργαζομένων. Όλα αυτά φορτώνονται στις πλάτες των ίδιων των εργαζόμενων. Δηλαδή η ασφάλιση γίνεται εντελώς ιδιωτική. Ήδη στην Ελλάδα έχουν αναλάβει την πληρωμή της ιδιωτικής ασφάλισης τράπεζες και ιδιωτικές εταιρείες, που μάλιστα διαφημίζονται και στην τηλεόραση.
Τα καθήκοντα του γυναικείου και φεμινιστικού κινήματος
Οι γυναίκες από τη θέση τους στην ελληνική κοινωνία σήμερα βιώνουν πιο βαριά τις συνέπειες των μνημονιακών μέτρων. Η ανεργία μειώνει το οικογενειακό εισόδημα, αλλά τους αφαιρεί και την οικονομική ανεξαρτησία που τους προσφέρει το δικό τους εισόδημα. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτες στην τρομοκράτηση και τους εκβιασμούς, γιατί ζουν πάντα μια ανασφαλή ζωή και πολλές δεν θέλουν να χάσουν το εισόδημά τους, όσο μικρό και αν είναι αυτό.
Επομένως το αίτημα για εργασία ασφαλή και αξιοπρεπή είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. Διότι λόγω της μεγάλης ανεργίας και των αντρών επανέρχεται το επιχείρημα: να γυρίσουν οι γυναίκες στο σπίτι και να δουλεύουν μόνο οι άνδρες.
Επίσης επίκαιρο είναι το πιο παλιό αίτημα: Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Διότι οι αμοιβές θα μειώνονται συνέχεια και οι γυναίκες θα αμείβονται όλο και λιγότερο. Και μπορεί στο άμεσο μέλλον να προσλαμβάνονται μόνο γυναίκες λόγω των πολύ χαμηλότερων αμοιβών και να αντιπαρατίθενται άντρες και γυναίκες εργαζόμενοι. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση. Πέραν τούτου, οι αμοιβές των γυναικών είναι ήδη πολύ χαμηλές στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχουν γυναίκες που δουλεύουν στη μερική απασχόληση με 100 έως 200 ευρώ τον μήνα.
Επειδή οι γυναίκες ως επί το πλείστον διαχειρίζονται τα οικονομικά του σπιτιού, έρχονται απ' ευθείας αντιμέτωπες με την αδυναμία πληρωμής των τροφείων, των καταναλωτικών αγαθών, των διάφορων χαρατσιών και άλλων υποχρεώσεων.
Επιπλέον η αδυναμία πληρωμής για την φροντίδα και τη μέριμνα επιφορτίζει τη γυναίκα, εκτός από το νοικοκυριό, με την υποχρέωση να διαβάσει τα παιδιά και να τους εξασφαλίσει ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, να φροντίσει τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους της οικογένειας. Συγχρόνως πρέπει να αντιμετωπίσουν την αβεβαιότητα της εργασίας και το ψυχολογικό πρόβλημα της ανεργίας, ιδίως της μακρόχρονης, είτε είναι δικό τους είτε είναι του άντρα τους. Σήμερα φαίνεται καθαρά η σημασία του δημόσιου κοινωνικού κράτους ως στηρίγματος για την ισότητα των φύλων.
Επειδή τα αντιλαϊκά μέτρα που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες επιβλήθηκαν με τρομοκρατία, εκβιασμούς και ποινικοποίηση των αγώνων, ο δημόσιος χώρος περιορίζεται για τις γυναίκες. Ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι αναπόσπαστο μέρος των αντιμνημονιακών αγώνων.
Όμως πιστεύουμε πως οι γυναίκες δεν θα γυρίσουν στο σπίτι. Την αντίληψή μας αυτή ενισχύει η δυναμική συμμετοχή γυναικών στις διαδηλώσεις, στο κίνημα αλληλεγγύης και γενικά σε όλες τις κινηματικές δράσεις αντίστασης στην πρόθεση εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Αντιπαλεύοντας την επίθεση του καπιταλισμού, αγωνιζόμαστε συγχρόνως να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις για την κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχουν οι ανισότιμες σχέσεις των φύλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου