Στάσεις

ΔΙΧΩΣ ΧΑΡΤΗ

Περνά ο καιρός και της μικρής ζωής η ιστορία
χώρα γίνεται. Δικό της χάρτη αποκτά
που μεγαλώνει διαρκώς μέχρι να την σκεπάσει.
Την ταξιδεύουμε μόνοι.
Μέσα της επικάθονται των ημερών οι πεδιάδες.
Των εποχών σμιλεύουν το αναγλυφο
ένα κομμάτι μόνο
γίνεται μέρος της αφής μας.
Χρόνων προσχώσεις μας αλλάζουν.
Και περιμένουμε να φτάσει ο γεωγράφος
κρατώντας το αποτύπωμα απ’ τον δικό μας χάρτη.

Γιώργος Γώτης
«ΔΙΧΩΣ ΧΑΡΤΗ»
Εκδόσεις Στιγμή, 2011

V
Μνήμη Γιώργη Μανουσάκη

Η σιωπή είναι το κέλυφος του ήχου. Κλεισμένος μέσα της, ο ήχος τη ραμφίζει, όπως ραμφίζει το πουλί του αυγού το τσόφλι· θέλει κι
αυτός να βγει και να πετάξει. Είναι μοιραίο λοιπόν να θρυμματίζεται, κάποια στιγμή, η σιωπή
(τέτοια είναι η τάξη των πραγμάτων), για να
μπορέσει ο ήχος ν’ ακουστεί. Ωστόσο, αν και
θρυμματίζεται, ποτέ δεν αφανίζεται, αλλά, έτσι,
κομματιασμένη, μέσα στον ήχο παρεισφρέει και,
με παύσεις μαγικές, τον μετατρέπει, από θόρυβο, σε μουσική και ποίηση.
Υπάρχει, βέβαια, και ένα άλλο είδος σιωπής
που δεν κυοφορεί κανέναν ήχο, για τούτο και
ποτέ δεν θρυμματίζεται. Θαρρώ, δίχως να είμαι
θετικός, ότι Θανή τη λένε.

ΧΙΙ

Να πίνεις τσάι και, στο μεταξύ, να σβήνει η
ζωή σου, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του
Τσέχο, να σβήνει η ζωή σου, ενώ εσύ με αξιοπρέπεια το τσάι ν’ ανακατεύεις και να επαινείς τη γεύση και το άρωμά του. Έτσι,
σαν ήρωας του Τσέχο ή όπως ο Τσέχο ο ίδιος, στη χυδαιότητα του πόνου ν’ αντιτάσσεις την καλή ανατροφή σου.

Αργύρης Χιόνης
«Ό,τι περιγράφω με περιγράφει» 
Ποίηση Δωματίου. Από την ενότητα «Εκδοχές
του τέλους».
Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010