Ο Στρος Καν έχει επισκεφτεί ήδη δύο φορές την χώρα μας σε πλήρη αντίθεση με την Αργεντινή, την οποία -όπως παραδέχτηκε η οικονομολόγος και πρώην στελέχος του Δ.Ν.Τ, κ. Αλεξανδράκη, σε συνέντευξή της στην Κυριακάτικη (23/5/2010)- κανένα στέλεχος του «φιλανθρωπικού» αυτού ταμείου δεν κατάφερε ποτέ να επισκεφτεί, γιατί καμία κυβέρνησή της δεν μπήκε καν στον κόπο να προσκαλέσει κάποιο από αυτά. Και τις δύο φορές ο κ. Στρος Καν δεν κάθησε πολύ στη χώρα μας, μάλλον λόγω της υπερευαίσθητης όσφρησής του… Θα προσπεράσουμε τις πονηρές δηλώσεις του περί του εθνικού μας σπορ της φοροδιαφυγής και θα σταθούμε σε μία συνέντευξη που έδωσε κατά την διάρκεια της πρώτης επίσκεψής του στη χώρα μας στην κυριακάτικη Καθημερινή, στις 12/12/2010.
Από τη συνέντευξη αυτή μας έχει μείνει η ακόλουθη φράση: «Οι απλοί εργάτες και οι συνταξιούχοι έκαναν αυτό που τους αναλογούσε, είναι ανάγκη τώρα να συνεισφέρουν και οι υψηλόμισθοι αυτό που τους αναλογεί». Όσοι απλοί εργάτες και συνταξιούχοι έτυχε να διαβάσουν την συνέντευξή σίγουρα θα έμειναν εμβρόντητοι. Γιατί, εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα έμαθαν πως αυτοί οι ίδιοι, οικειοθελώς δηλαδή, «έκαναν αυτό που τους αναλογούσε». Και επίσης, ότι τώρα πια δεν μένει σχεδόν τίποτε άλλο, για να σωθεί επιτέλους η χώρα, από το να κάνουν το ίδιο και οι υψηλόμισθοι. Λίγο έλειψε να εκφράσει την απορία του γιατί δεν έκαναν το πρώτο βήμα οι υψηλόμισθοι και έχουν αργήσει τόσο πολύ. Το κεφάλαιο προφανώς δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να συνεχίσει απλά να συσσωρεύεται, αφού αν του αναλογούσε κάτι θα το είχε προφανώς κάνει και θα μας το έλεγε ο ίδιος ως εκπρόσωπός του.
Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το ποιος ευθύνεται για την κρίση απάντησε «το να παίζει κανείς το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών δεν βοηθά». Παίζουν, λοιπόν, κατά την άποψή του, όσοι προσπαθούν να βρουν την άκρη του νήματος και να ξεσκεπάσουν τις αιτίες και τους ενόχους, ενώ ο ίδιος είναι ένα υπόδειγμα,ίσως, ώριμου άντρα που δεν του αρέσουν τα παιχνίδια. Και να φανταστεί κανείς ότι ο δημοσιογράφος δεν τον ρώτησε αν ευθύνεται λόγου χάρη το ασύδοτο και λαίμαργο κεφάλαιο, αλλά αν ευθύνεται αποκλειστικά η προηγούμενη κυβέρνηση ή και άλλοι. «Αυτό, λοιπόν, που έχει τώρα σημασία είναι το πώς θα βγείτε από την κρίση κι αυτό μπορείτε να το καταφέρετε μόνο κοιτώντας μπροστά». Παίζουν, όμως, και οι πολίτες ή τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτών; Στο σημείο αυτό και στον βαθμό που αναφέρεται και στους πολίτες, μπορεί να διακρίνει κανείς το φόβο του μήπως ο κόσμος συνεχίσει να αναζητά τους υπευθύνους και συνεχίσει με τον τρόπο αυτό να αυξάνεται και ο αριθμός των υποψιασμένων ή σίγουρων ότι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι και οι αποτυχημένες τους νεοφιλελεύθερες ή σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές τους είναι αυτοί που «παλεύουν» για να μας βγάλουν από την κρίση.
Στην ερώτηση πως αισθάνθηκε για τις διαδηλώσεις εναντίον του Δ.Ν.Τ απάντησε: «είναι μέρος κάθε υγιούς δημοκρατίας». Μάθαμε λοιπόν, πάλι ξαφνικά και απροσδόκητα, ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει μία υγιή δημοκρατία παρά την κρίση και παρόλο που την κυβερνούν ουσιαστικά μη εκλεγμένα από τον λαό της πρόσωπα, όπως ο ίδιος. Ούτε η κρίση δηλαδή δεν κατάφερε να κλονίσει την υγεία της ελληνικής δημοκρατίας, η οποία, όπως κάθε δυτική δημοκρατία, αρρωσταίνει κι αυτή πολύ δύσκολα. Φυσικά δεν θα έλεγε τα ίδια αν οι διαδηλώσεις αυτές ήταν πιο μαζικές, πιο άγριες και είχε κινδυνεύσει κι ο ίδιος.
Δεν θα μπορούσε φυσικά να μην αναφερθεί και στη «μεγάλη αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβερνήσεως για την επαναφορά της χώρας στον σωστό δρόμο». Θα μπορούσε να πει επίσης «τα πόδια όλων των χωρών της υφηλίου πρέπει να προσαρμοστούν στο κρεβάτι του νεοφιλελευθερισμού ή του σοσιαλφιλελευθερισμού. Όταν μια χώρα είναι κοντή της τα τραβάμε για να μακρύνουν, ενώ αν είναι ψηλή της τα κόβουμε όσο χρειάζεται», αλλά θα πήγαιναν με τον τρόπο αυτό χαμένα όλα τα σεμινάρια του Δ.Ν.Τ στα κυβερνητικά στελέχη για την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσεως και της εφαρμογής του Μνημονίου. Έδωσε, λοιπόν, το καλό παράδειγμα o σύγχρονος αυτός Προκρούστης. Και, ίσως, ένας από τους λόγους που ήρθε να ήταν κι αυτός. Όμως ποιος πιστεύει πραγματικά ότι χρειάζονταν τα σεμινάρια σε αυτούς που τα παρακολούθησαν;
Ευθύμης
Από τη συνέντευξη αυτή μας έχει μείνει η ακόλουθη φράση: «Οι απλοί εργάτες και οι συνταξιούχοι έκαναν αυτό που τους αναλογούσε, είναι ανάγκη τώρα να συνεισφέρουν και οι υψηλόμισθοι αυτό που τους αναλογεί». Όσοι απλοί εργάτες και συνταξιούχοι έτυχε να διαβάσουν την συνέντευξή σίγουρα θα έμειναν εμβρόντητοι. Γιατί, εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα έμαθαν πως αυτοί οι ίδιοι, οικειοθελώς δηλαδή, «έκαναν αυτό που τους αναλογούσε». Και επίσης, ότι τώρα πια δεν μένει σχεδόν τίποτε άλλο, για να σωθεί επιτέλους η χώρα, από το να κάνουν το ίδιο και οι υψηλόμισθοι. Λίγο έλειψε να εκφράσει την απορία του γιατί δεν έκαναν το πρώτο βήμα οι υψηλόμισθοι και έχουν αργήσει τόσο πολύ. Το κεφάλαιο προφανώς δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να συνεχίσει απλά να συσσωρεύεται, αφού αν του αναλογούσε κάτι θα το είχε προφανώς κάνει και θα μας το έλεγε ο ίδιος ως εκπρόσωπός του.
Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το ποιος ευθύνεται για την κρίση απάντησε «το να παίζει κανείς το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών δεν βοηθά». Παίζουν, λοιπόν, κατά την άποψή του, όσοι προσπαθούν να βρουν την άκρη του νήματος και να ξεσκεπάσουν τις αιτίες και τους ενόχους, ενώ ο ίδιος είναι ένα υπόδειγμα,ίσως, ώριμου άντρα που δεν του αρέσουν τα παιχνίδια. Και να φανταστεί κανείς ότι ο δημοσιογράφος δεν τον ρώτησε αν ευθύνεται λόγου χάρη το ασύδοτο και λαίμαργο κεφάλαιο, αλλά αν ευθύνεται αποκλειστικά η προηγούμενη κυβέρνηση ή και άλλοι. «Αυτό, λοιπόν, που έχει τώρα σημασία είναι το πώς θα βγείτε από την κρίση κι αυτό μπορείτε να το καταφέρετε μόνο κοιτώντας μπροστά». Παίζουν, όμως, και οι πολίτες ή τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτών; Στο σημείο αυτό και στον βαθμό που αναφέρεται και στους πολίτες, μπορεί να διακρίνει κανείς το φόβο του μήπως ο κόσμος συνεχίσει να αναζητά τους υπευθύνους και συνεχίσει με τον τρόπο αυτό να αυξάνεται και ο αριθμός των υποψιασμένων ή σίγουρων ότι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι και οι αποτυχημένες τους νεοφιλελεύθερες ή σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές τους είναι αυτοί που «παλεύουν» για να μας βγάλουν από την κρίση.
Στην ερώτηση πως αισθάνθηκε για τις διαδηλώσεις εναντίον του Δ.Ν.Τ απάντησε: «είναι μέρος κάθε υγιούς δημοκρατίας». Μάθαμε λοιπόν, πάλι ξαφνικά και απροσδόκητα, ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει μία υγιή δημοκρατία παρά την κρίση και παρόλο που την κυβερνούν ουσιαστικά μη εκλεγμένα από τον λαό της πρόσωπα, όπως ο ίδιος. Ούτε η κρίση δηλαδή δεν κατάφερε να κλονίσει την υγεία της ελληνικής δημοκρατίας, η οποία, όπως κάθε δυτική δημοκρατία, αρρωσταίνει κι αυτή πολύ δύσκολα. Φυσικά δεν θα έλεγε τα ίδια αν οι διαδηλώσεις αυτές ήταν πιο μαζικές, πιο άγριες και είχε κινδυνεύσει κι ο ίδιος.
Δεν θα μπορούσε φυσικά να μην αναφερθεί και στη «μεγάλη αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβερνήσεως για την επαναφορά της χώρας στον σωστό δρόμο». Θα μπορούσε να πει επίσης «τα πόδια όλων των χωρών της υφηλίου πρέπει να προσαρμοστούν στο κρεβάτι του νεοφιλελευθερισμού ή του σοσιαλφιλελευθερισμού. Όταν μια χώρα είναι κοντή της τα τραβάμε για να μακρύνουν, ενώ αν είναι ψηλή της τα κόβουμε όσο χρειάζεται», αλλά θα πήγαιναν με τον τρόπο αυτό χαμένα όλα τα σεμινάρια του Δ.Ν.Τ στα κυβερνητικά στελέχη για την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσεως και της εφαρμογής του Μνημονίου. Έδωσε, λοιπόν, το καλό παράδειγμα o σύγχρονος αυτός Προκρούστης. Και, ίσως, ένας από τους λόγους που ήρθε να ήταν κι αυτός. Όμως ποιος πιστεύει πραγματικά ότι χρειάζονταν τα σεμινάρια σε αυτούς που τα παρακολούθησαν;
Ευθύμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου