Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΘΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Με μείωση των αποδοχών αρχίζει η συρρίκνωση του Δημοσίου

Την ίδια στιγμή που δίνονται στις τράπεζες 30 δισ. ευρώ, νέες θυσίες ύψους 23 δισ. ετοιμάζουν σε βάρος των εργαζομένων για το 2012-2015. Ακριβώς στο πακέτο των 23 δισ. εντάσσεται η προώθηση του νέου μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων. Και ενώ πρόκειται για μείωση των δαπανών για μισθούς η κυβέρνηση περιέργως ισχυρίζεται ότι δεν θα μειωθούν. Ακόμα χειρότερα η ΠΑΣΚ ισχυρίζεται ότι θα αυξηθούν οι μισθοί των… εκπαιδευτικών.
 Τις προθέσεις της για τη μορφή θα έχει το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων τις έδειξε ήδη η κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο.  Αφ’ ενός με τη λυσσαλέα και γεμάτη ψευδολογίες επίθεση που εξαπέλυσε ενάντια στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αφ’ ετέρου με τις περικοπές στους μισθούς (πέρα από τον 13ο και τον 14ο μισθό) όπως διαμορφώθηκαν με τα μέτρα του μνημονίου Νο 1.

Συγχωνεύσεις και συρρικνώσεις

Το λεγόμενο νέο μισθολόγιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κομμάτι του συνολικού σχεδίου για τη μεγαλύτερη δυνατή συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσα από μια πλήρως λογιστική λογική. Οι συγχωνεύσεις των σχολείων που γίνονται αυτή τη στιγμή πρόκειται να ακολουθηθούν από τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων, ενώ προηγήθηκαν οι συγχωνεύσεις των δήμων με τον Καλλικράτη.
 Η πολιτική αυτή σκοπεύει να προκαλέσει σοβαρή μείωση του αριθμού των εργαζομένων στους βασικούς τομείς παιδείας, υγείας, τοπικής αυτοδιοίκησης που απασχολούν τον κύριο όγκο υπαλλήλων, ενώ ακολουθεί σε αριθμό το σύνολο των υπαλλήλων των υπουργείων.
 Παράλληλα με τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο, η περικοπή των μισθών μέσω του νέου μισθολογίου επιφέρει τελικά δραστική μείωση των δαπανών, όπως για μια εικοσαετία τώρα απαιτούν τα νεοφιλελεύθερα κοράκια Μάνος, Ανδριανόπουλος, Μητσοτάκης κλπ. και πραγματώνουν οι σοσιαλιστές Σημίτης, Παπανδρέου, Παπακωσταντίνου κ.λπ.

Το ψευδώνυμο ενιαίο μισθολόγιο

Σκοπίμως δεν χρησιμοποιώ τον όρο ενιαίο μισθολόγιο, γιατί πρόκειται για όρο που δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα, αφού σ’ αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι αμειβόμενοι από το δημόσιο Δικαστικοί, Πανεπιστημιακοί, Στρατιωτικοί κ.λπ.
Πρόκειται ακριβώς για μισθολόγιο που περιλαμβάνει εκπαιδευτικούς, νοσοκομειακούς και υπαλλήλους των ΟΤΑ και των υπουργείων.
Στο νέο μισθολόγιο προβλέπεται ότι θα κοπούν τα επιδόματα για τα οποία δήθεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι. Το αντίθετο συμβαίνει. Όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων είναι αντίθετοι στην επιδοματική πολιτική και ζητούν ανέκαθεν την ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό.
 Πρόκειται για το αποκορύφωμα της κυβερνητικής υποκρισίας. Η επιδοματική πολιτική ήταν ένα τέχνασμα των κυβερνήσεων. Κάθε φορά που δεν μπορούσαν να αποφύγουν μια αύξηση αμοιβών σε ένα κλάδο, την έκαναν υπό μορφή επιδόματος για να αποφύγουν να την καταβάλλουν και στους υπόλοιπους.

Ποιος θέλει τα επιδόματα;

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των εκπαιδευτικών, των οποίων τα δύο επιδόματα έχουν προέλθει από μεγάλους απεργιακούς αγώνες. Το πρώτο επίδομα, της εξωδιδακτικής απασχόλησης ύψους 350 ευρώ πριν τα μέτρα του μνημονίου, έχει προέλθει από την μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των καθηγητών το 1988 και διαμορφώθηκε στη σημερινή του μορφή τιμαριθμικά αναπροσαρμοζόμενο με τις ρυθμίσεις που κέρδισε η άλλη μεγάλη απεργία του 1997. Το δεύτερο επίδομα, εκείνο της διδακτικής προετοιμασίας, προήλθε από τον απεργιακό αγώνα των δασκάλων το 2006, με σταθερή τιμή 105 ευρώ πριν τα μέτρα του μνημονίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση σε μια ενέργεια ταξικής αντεκδίκησης έκανε τις περικοπές του 2010 ακριβώς πάνω σε αυτά τα δύο επιδόματα. Η τελική πρόθεσή της είναι να καταργήσει το αποτέλεσμα των αγώνων των εργαζομένων.
Προφανώς την κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρει η διδακτική προετοιμασία, γιατί δεν την ενδιαφέρει η Παιδεία. Όπως δεν την ενδιαφέρει η Υγεία ή η παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών προς τους πολίτες. Αναμενόμενο για μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση.
Το λόγο, λοιπόν, έχουν οι εργαζόμενοι. Αυτοί πρέπει να παλέψουν. Και ο αγώνας θα είναι σκληρός. Ό,τι κέρδισες με απεργία, με απεργία θα το υπερασπιστείς. Δηλαδή ένα υποφερτό επίπεδο αμοιβών.
Η μισθολογική υποβάθμιση των εργαζόμενων στο δημόσιο είναι το βήμα για τη μισθολογική υποβάθμιση των εργαζόμενων στο ιδιωτικό τομέα. Και αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί.
Η ΑΔΕΔΥ καλείται να προχωρήσει σε απεργιακό αγώνα διαρκείας και αν δεν το κάνει το βάρος πέφτει στις μεγάλες ομοσπονδίες του δημόσιου τομέα δηλαδή ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, Νοσοκομειακοί, εργαζόμενοι τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η έκβαση της μάχης στο δημόσιο τομέα θα είναι καθοριστική για το σύνολο των εργαζομένων.

Κώστας Βογιατζής