* 100 ΣΧΟΛΕΙΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ
Oταν στις 24 Αυγούστου η υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου πανηγύριζε για τις 250+ ψήφους που λάμβανε το νομοσχέδιο για την παιδεία στο κοινοβούλιο, σίγουρα δεν περίμενε πως μέσα σε μια εβδομάδα πάνω από 200 σχολές θα βρίσκονταν κατειλημμένες με αποφάσεις Φοιτητικών Συλλόγων. Το φετινό φοιτητικό κίνημα έχει πολλές ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα παλαιότερα, με βασικότερη την ευθεία αμφισβήτηση του νομοσχεδίου από τις παρατάξεις του δικομματισμού. Ας δούμε αναλυτικότερα την ανατομία του κινήματος.
Τα σχήματα της ΑΡΕΝ και της ΕΑΑΚ αποτελούν τους κύριους εκφραστές των πλαισίων κατάληψης. Τα πλαίσια κατάληψης όμως αυτά δε θα μπορούσαν ποτέ να υπερισχύσουν αν δεν στηρίζονταν από τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος για άλλη μια φορά δίνει δυναμικό παρών.
Το ΜΑΣ (επί της ουσίας ΠΚΣ) για άλλη μια φορά ακολουθεί μια αδιέξοδη πολιτική γραμμή σεχταρισμού και απομόνωσης, παρά τις εκκλήσεις των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων. Η πρότασή του είναι «καταλήψεις διοικητικών κτιρίων» και σε ελάχιστες περιπτώσεις λόγω της πίεσης που δέχεται ολιγοήμερες καταλήψεις.
Η ΠΑΣΠ αποτελεί ίσως τη μεγάλη έκπληξη αυτού του κινήματος καθώς στην πλειοψηφία των σχολών συμμετέχει στις καταλήψεις στηρίζοντας τα κοινά πλαίσια αγώνα. Η στάση αυτή έχει δημιουργήσει εσωτερικά προβλήματα στις τάξεις της καθώς ένα σημαντικός αριθμός μελών της διαφωνεί με αυτή την τακτική. Ανεξάρτητα πάντως από την κριτική που ασκεί η ΠΑΣΠ στο νομοσχέδιο, ο κύριος λόγος διαφωνίας της είναι η απώλεια της δυνατότητας επιρροής στα όργανα συνδιοίκησης, όπως ισχύει και για τη ΔΑΠ.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εκμεταλλεύεται τα φοβικά σύνδρομα μια σημαντικής μερίδας των φοιτητών σχετικά με την εξεταστική. Ενώ στις αρχές του Σεπτέμβρη είτε απείχε από τις συνελεύσεις είτε πρότεινε αναβολή λειτουργίας των σχολών, τις τελευταίες δυο εβδομάδες έκανε την εμφάνιση της στις συνελεύσεις με πλαίσια ανακατάληψης και αυτοαναγορευόταν σε υπεύθυνη δύναμη των πανεπιστημίων.
Βέβαια, το πάτημα στη ΔΑΠ δόθηκε από «ανεξάρτητες κινήσεις για ανοιχτά πανεπιστήμια», οι οποίες προωθούνται από τα ΜΜΕ ως η «άνοιξη των πανεπιστημίων. Αυτές οι ομάδες δεν είναι τίποτα άλλο παρά θνησιγενείς κινήσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο που μόνο στόχο έχουν το άνοιγμα των σχολών. Ασκούν ελάχιστη κριτική στο νόμο ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν διστάζουν να συμμαχήσουν με τη ΔΑΠ αποδεικνύοντας ότι αποτελούν άλλο ένα στοιχείο αποπολιτικοποίησης των συλλόγων που εν τέλει απορροφάται από την ατομικιστική λογική που διέπει τη ΔΑΠ.
Κόντρα, λοιπόν, στο μπλοκ ανακατάληψης που έχουν σχηματίσει τα αστικά κόμματα, μερίδα καθηγητών και ένα σημαντικό κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας με πρωτοστάτη τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ οι φοιτητές συνεχίζουν τις καταλήψεις σε 160 σχολές και τις πορείες σε όλη την Ελλάδα. Mαζί τους έχουν και τους καθηγητές της Συσπείρωσης αλλά και από άλλους χώρους με τους οποίους διατηρούν συνεχείς επαφές. Παράλληλα, απευθύνουν κάλεσμα κοινού αγώνα σε μαθητές, διδακτική κοινότητα αλλά και εργατικά σωματεία.
Τα σχήματα της ΑΡΕΝ και της ΕΑΑΚ αποτελούν τους κύριους εκφραστές των πλαισίων κατάληψης. Τα πλαίσια κατάληψης όμως αυτά δε θα μπορούσαν ποτέ να υπερισχύσουν αν δεν στηρίζονταν από τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος για άλλη μια φορά δίνει δυναμικό παρών.
Το ΜΑΣ (επί της ουσίας ΠΚΣ) για άλλη μια φορά ακολουθεί μια αδιέξοδη πολιτική γραμμή σεχταρισμού και απομόνωσης, παρά τις εκκλήσεις των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων. Η πρότασή του είναι «καταλήψεις διοικητικών κτιρίων» και σε ελάχιστες περιπτώσεις λόγω της πίεσης που δέχεται ολιγοήμερες καταλήψεις.
Η ΠΑΣΠ αποτελεί ίσως τη μεγάλη έκπληξη αυτού του κινήματος καθώς στην πλειοψηφία των σχολών συμμετέχει στις καταλήψεις στηρίζοντας τα κοινά πλαίσια αγώνα. Η στάση αυτή έχει δημιουργήσει εσωτερικά προβλήματα στις τάξεις της καθώς ένα σημαντικός αριθμός μελών της διαφωνεί με αυτή την τακτική. Ανεξάρτητα πάντως από την κριτική που ασκεί η ΠΑΣΠ στο νομοσχέδιο, ο κύριος λόγος διαφωνίας της είναι η απώλεια της δυνατότητας επιρροής στα όργανα συνδιοίκησης, όπως ισχύει και για τη ΔΑΠ.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εκμεταλλεύεται τα φοβικά σύνδρομα μια σημαντικής μερίδας των φοιτητών σχετικά με την εξεταστική. Ενώ στις αρχές του Σεπτέμβρη είτε απείχε από τις συνελεύσεις είτε πρότεινε αναβολή λειτουργίας των σχολών, τις τελευταίες δυο εβδομάδες έκανε την εμφάνιση της στις συνελεύσεις με πλαίσια ανακατάληψης και αυτοαναγορευόταν σε υπεύθυνη δύναμη των πανεπιστημίων.
Βέβαια, το πάτημα στη ΔΑΠ δόθηκε από «ανεξάρτητες κινήσεις για ανοιχτά πανεπιστήμια», οι οποίες προωθούνται από τα ΜΜΕ ως η «άνοιξη των πανεπιστημίων. Αυτές οι ομάδες δεν είναι τίποτα άλλο παρά θνησιγενείς κινήσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο που μόνο στόχο έχουν το άνοιγμα των σχολών. Ασκούν ελάχιστη κριτική στο νόμο ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν διστάζουν να συμμαχήσουν με τη ΔΑΠ αποδεικνύοντας ότι αποτελούν άλλο ένα στοιχείο αποπολιτικοποίησης των συλλόγων που εν τέλει απορροφάται από την ατομικιστική λογική που διέπει τη ΔΑΠ.
Κόντρα, λοιπόν, στο μπλοκ ανακατάληψης που έχουν σχηματίσει τα αστικά κόμματα, μερίδα καθηγητών και ένα σημαντικό κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας με πρωτοστάτη τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ οι φοιτητές συνεχίζουν τις καταλήψεις σε 160 σχολές και τις πορείες σε όλη την Ελλάδα. Mαζί τους έχουν και τους καθηγητές της Συσπείρωσης αλλά και από άλλους χώρους με τους οποίους διατηρούν συνεχείς επαφές. Παράλληλα, απευθύνουν κάλεσμα κοινού αγώνα σε μαθητές, διδακτική κοινότητα αλλά και εργατικά σωματεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου