Απαντώντας στο πραγματικό δίλημμα

Βρισκόμαστε στις παραμονές ενός νέου πολιτικού κύκλου. Αυτός δεν θα είναι η συνέχεια του προηγούμενου, που έληξε με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και τις πλατείες. Ο νέος πολιτικός κύκλος θα πατήσει πάνω σε βάθρα που αφορούν τη λαϊκή διαθεσιμότητα, έτσι όπως αυτή διαπερνάει και τη βάση του μαζικού κινήματος.

Από τη μια, έχουμε μια εκθετική μεγέθυνση της λαϊκής οργής. Δεν πρόκειται ακριβώς γι' αυτό που υπήρχε μέχρι το καλοκαίρι: είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, βαθύτερο, πλατύτερο, γενικευμένο. Πάνω σε αυτή την οργή εδράζεται η «νομοτέλεια» έκφρασης του νέου πολιτικού κύκλου.
Από την άλλη, έχουμε παγωνιά και καθήλωση. Υπάρχει η αίσθηση πως φτάνουμε σε ένα τέλος, σε ένα σημείο θανάτου των ελπίδων για καλύτερη ζωή. Είναι διάχυτος ο φόβος μιας καταστροφής που θα μας τυλίξει όλους. Σε λίγους μήνες, πολλοί δεν θα έχουν να φάνε, δεν θα έχουν σπίτι, θα είναι χωρίς δουλειά. Στο νου έρχονται από τώρα μνήμες Ερυθρού Σταυρού, συσσιτίων, κατοχής.
Μέσα από αυτά τα δύο βάθρα που συνυπάρχουν μέσα στην αντιφατικότητά τους κυοφορείται μια βαθύτερη ωριμότητα. Μπροστά στην ορατή καταστροφή η ματιά σε ό,τι έγινε και παίχτηκε ενάμιση χρόνο τώρα είναι καθαρότερη.
Οι τροϊκανοί με τις πολιτικές τους ματαίωσαν όλες τις εναλλακτικές λύσεις, πραγματικές ή φαντασιακές, που προβλήθηκαν έως τώρα τόσο στο χώρο του συστημισμού όσο και στο χώρο της αμφισβήτησής του.
Τίναξαν στον αέρα όλες τις ελπίδες για προστασία μέσα από την Ε.Ε. και για σωτηρία μέσα από την επιμονή στον ευρωπαϊσμό. Διέλυσαν τις φαντασιώσεις του πασοκισμού, ότι αν τάχα ελιχθεί σε ανύπαρκτα περιθώρια, θα έχει ιδιαίτερο διαχειριστικό ρόλο. Τον κατέστησαν απλά εντολοδόχο. Οδήγησαν τον Σαμαρά σε αδιέξοδο, αφού εξουδετέρωσαν όλες τις αντιδράσεις του, εξαναγκάζοντάς τον σε σιωπηρή συμφωνία, αφήνοντάς τον χωρίς αντιπολιτευτική πολιτική να περιμένει να παραλάβει τη διακυβέρνηση. Ξεδόντιασαν όλες τις πλευρές που πόνταραν στο διεκδικητισμό, στις ενδιάμεσες λύσεις, στην επιμονή σε επιμέρους πλευρές, και ιδιαίτερα στην άρνηση του πολιτικού αγώνα. Έδειξαν την ανεπάρκεια των γενικών διακηρύξεων που γίνονται ακριβώς για να αποφευχθούν οι κεντρικοί στόχοι και οι άμεσες πολιτικές ρήξεις.
Το δυναμικό που θέλει να συμβάλλει στο άνοιγμα του νέου πολιτικού κύκλου στο έδαφος της χρεοκοπίας-διάλυσης-ταπείνωσης που ήδη εγκαθιδρύεται, οφείλει να κατανοήσει πως δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Καλώς ή κακώς (αυτό τώρα δεν αλλάζει) θα φτωχύνουμε όλοι, και πολύ μάλιστα. Μέσα σε αυτή την τρομερή εξέλιξη υπάρχουν δύο δρόμοι και δύο ενδεχόμενα για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας:
Είτε, μέσα από την αναπόφευκτη πλέον φτωχοποίηση, να διατηρηθούν υποδομές, να διατηρηθούν πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές και υλικές προϋποθέσεις μιας ανάκαμψης και διεξόδου της χώρας με πρωταγωνιστή το λαό και την πάλη του.
Είτε φτωχαίνοντας να ερημωθούμε τελείως, χάνοντας όποιο δημόσιο, κοινωνικό, πολιτικό, κοινωνικό στοιχείο έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα.
Θα αγωνιστούμε, λοιπόν, για μια διέξοδο, για μια μεγάλη αλλαγή που θα διασφαλίζει τις υλικές – πολιτικές – πνευματικές δυνατότητες μιας προοπτικής, ή θα μετατραπεί η χώρα μας σε ένα μεγάλο Κόσοβο;
Αυτό το δίλημμα πρέπει να απαντήσουμε –πρώτα κοιτάζοντάς το κατάματα, και μετά αντιμετωπίζοντάς το, ώστε μέσα στους αγώνες να έχουμε έναν ουσιαστικό προσανατολισμό.
Έτσι θα ξεσηκωθούμε, θα τα βγάλουμε πέρα με ψηλά το κεφάλι, και θα νικήσουμε.