Τον Απρίλιο του 2010, μια παλιά αλεπού της Γουόλ Στριτ και των αγορών, ο οικονομολόγος Μαξ Κάιζερ, μίλησε στον Νίκο Κατζηλάκη της «Ε».
Τα λόγια του, χρησμοί της Κασσάνδρας: «Ο ελληνικός λαός θα έχει τον έλεγχο της υποδομής της χώρας του, των λιμανιών και της βιομηχανίας που συνδέεται με αυτά. Θα χαθούν... Αυτό ονομάζεται δουλεία. Οπότε -εκτός και αν οι Ελληνες αντισταθούν- θα χάσουν την οικονομική τους κυριαρχία. Και η ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει αρκετά για να σταματήσει τα γεράκια»... Λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2010, και αφού το ΔΝΤ και η τρόικα είχαν εγκατασταθεί ως επικυρίαρχοι στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου πήρε σβάρνα τα οικονομικά «στέκια» της Αμερικής για να προβάλει την εικόνα της νέας Ελλάδος. Μιλώντας σε εκδήλωση του Economic Club της Νέας Υόρκης, στις 23 Σεπτεμβρίου, είπε μεταξύ άλλων: «Το Δημόσιο διαθέτει ακίνητη περιουσία, η αξία της οποίας υπερβαίνει τα 270 δισ., ποσό, που περίπου ισούται με το δημόσιο χρέος της χώρας. Τα ακίνητα αυτά παραμένουν, ως επί το πλείστον, ανεκμετάλλευτα. Για το λόγο αυτό, ξεκινούμε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που εφαρμόζεται σε ένα ευρύτατο φάσμα τομέων, όπως μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ακίνητα, ΔΕΚΟ και τράπεζες, μέσω απ' ευθείας πώλησης, υπογραφής σύμβασης παραχώρησης, δημόσιου διαγωνισμού, ιδιωτικοποιήσεων, στρατηγικών συνεργασιών ή χρηματοοικονομικών εταιρειών συμμετοχικού κεφαλαίου - εταιρειών holding». Μια προσεκτική ματιά βάζει τα πράγματα στη θέση τους: το «φιλόδοξο πρόγραμμα» στηρίζεται στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας («απ' ευθείας πώληση»), στις ιδιωτικοποιήσεις (κατά μέγα μέρος ή εξ ολοκλήρου πώληση σε ιδιώτες) και στις συμβάσεις παραχώρησης, οι οποίες ισοδυναμούν με εκποίηση (τι άλλο είναι μια παραχώρηση για πενήντα ή εκατό χρόνια με δυνατότητα ανανέωσης της σύμβασης;)... Μ' άλλα λόγια, «όλα στο σφυρί». Με πρόσκαιρα οφέλη και αιώνιες πληγές. Αυτό που ονόμασε ο Μαξ Κάιζερ δουλεία και απώλεια της οικονομικής -άρα και εθνικής- κυριαρχίας... Ούτε στα καλύτερα όνειρά της η Θάτσερ και οι ακραιφνείς του νεοφιλελευθερισμού δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν παρόμοια εξέλιξη...
Ιλαροτραγωδία
«Το στοιχείο της ιλαροτραγωδίας είναι εξαιρετικά έντονο στην υπόθεση της συνέντευξης Τύπου των εκπροσώπων της τρόικας την Παρασκευή το απόγευμα και την αντίδραση της κυβέρνησης Παπανδρέου στα όσα ειπώθηκαν εκεί (....)
Επί της ουσίας τώρα η κυβέρνηση δεν διέψευσε βεβαίως τον ισχυρισμό των τροϊκανών αποικιοκρατών για τα 50 δισ. ευρώ. Είναι προφανές ότι δεν είπαν ψέματα, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη συμφωνήσει με τον στόχο αυτόν, απλώς δεν ήθελε να τον ανακοινώσουν οι εκπρόσωποι των ξένων δανειστών και συνάμα δυναστών.
Οσον αφορά δε στα περί "αξιοπρέπειας» και "αδιαπραγμάτευτων ορίων της", αυτά είναι προπαγανδι-στικά πυροτεχνήμα-τα για εσωτερική κατανάλωση. Αμερικάνικη είναι άλλωστε η παροιμία "οι ζητιάνοι δεν μπορούν να διαλέγουν»!
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Παπανδρέου ζήτησε ικέτιδα να υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου, γνώριζε άριστα εκ των προτέρων ότι είναι υποχρεωμένη να "λουστεί" και να ανεχθεί τέτοια και χειρότερη ταπεινωτική συμπεριφορά εκ μέρους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και το επέλεξε συνειδητά. Ως εκ τούτου, στον κόσμο του Μνημονίου δεν υφίσταται εθνική αξιοπρέπεια. Γι' αυτό και οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί σοσιαλιστές πρωθυπουργοί ανθίστανται λυσσωδώς και μέχρις εσχάτων στις πιέσεις των Γερμανών και της Ε.Ε., που θέλουν να εξαναγκάσουν την Πορτογαλία και την Ισπανία να δεχθούν τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης της Ε.Ε., περιερχόμενες και αυτές σε καθεστώς Μνημονίου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου