Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος
(από τις : apokalypseis.gr)
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη δημόσια συζήτηση με αφορμή την (ιστορική πλέον) ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε», η οποία διατυπώθηκε από τον αντιπρόεδρο ως ερμηνεία της σταδιακής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας από την...
μεταπολίτευση και εντεύθεν. Ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος επιχειρηματολόγησε (με άρθρο του στο πρωτοχρονιάτικο Βήμα) υπέρ της άποψης ότι δεν μπορεί κανείς να εξομοιώνει «τον φοροφυγά των 10 εκατομμυρίων με τον φτωχοδιάβολο που κατέφερε να διορίσει τον ανηψιό του ως κλητήρα», ο δε (καλός) συνάδελφος Σταύρος Θεοδωράκης του απάντησε (από το Protagon) ότι «τα εγκλήματα έγιναν με την ανοχή, αν όχι με την ενθάρρυνση αρκετών εξ' ημών». Δηλώνω εξ΄ αρχής πως συμφωνώ με τον Τατσόπουλο και διαφωνώ με τον Θεοδωράκη. Όχι γιατί ο πρώτος έχει εξ ορισμού δίκιο και ο δεύτερος σε όλα άδικο, αλλά διότι νοιώθω πως οφείλουμε να τοποθετηθούμε έναντι της προσπάθειας που καταβάλλουν αρκετοί –και όχι μόνο ο Πάγκαλος- από το πολιτικό σύστημα να δημιουργήσουν ένα πλέγμα συνενοχής για να επιμερίσουν τις ευθύνες. Ή ακριβέστερα –γιατί πιθανότατα αυτό σκέπτονται- να ενοχοποιήσουν εκείνα τα στρώματα της κοινωνίας που απαξιώνουν τα πολιτικά κόμματα (κυρίως αυτά που μοιράστηκαν την εξουσία τα τελευταία 36 χρόνια), όπως αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Διότι εάν είμαστε όλοι συνένοχοι για το φαγοπότι «ποιοί είναι αυτοί που θα αφαιρέσουν το δικαίωμα των άλλων να συνεχίσουν να κυβερνούν;».
Αλλως πως, εάν δεν υπάρχουν ...αναμάρτητοι, ποιος θα τολμήσει να εκσφενδονίσει την πέτρα;
Έτσι, όσοι ομονοούν με τον Τατσόπουλο θεωρούνται, εσχάτως, λαϊκιστές.
Ότι, δηλαδή, θωπεύουν το «κοινό αίσθημα», απομειώνουν τις διαστάσεις και «κανακεύουν» τους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος –κατά την Παγκάλειο ρήση οι πολίτες είναι οι ηθικοί αυτουργοί αφού περίπου ανάγκασαν τους πολιτικούς να διορίζουν αφειδώς στο Δημόσιο.
Κι όσοι συμφωνούν με τον Θεοδωράκη βαφτίζονται αντικειμενικοί και ρεαλιστές.
Αφού, όπως «it takes two to tango», έτσι και για την χρεοκοπία χρειάζονται δύο, πολιτικό σύστημα και πολίτες. Ακούω, μάλιστα, αρκετούς, τελευταία, να επισημαίνουν ότι οι ψηφοφόροι εξέθρεψαν το φαινόμενο της πολιτικής διαφθοράς και της αναξιοκρατίας αφού επιβράβευαν –δια της ψήφου τους- εκείνους τους πολιτικούς που πλούτιζαν ή που διόριζαν τα «δικά τους παιδιά».
Τερατώδης υποκρισία.
Καμία κουβέντα για τα εκλογικά συστήματα που οδηγούσαν σε αναγκαστική επιλογή (διακυβέρνησης) μεταξύ πράσινων και γαλάζιων.
Καμιά κουβέντα για την χειραγώγηση των (κρατικοδίαιτων) media και των οσφυοκαμπτών του Τύπου που από το «ή Καραμανλής ή τανκς» επανέλαβαν πολλές φορές και σε διάφορες παραλλαγές το ίδιο δίλημμα από τότε μέχρι τις μέρες μας.
Καμιά κουβέντα για την παιδαγωγική πλευρά της Πολιτικής που θα έπρεπε, ακόμα κι όταν της ζητούσαν ρουσφέτια, να έχει το σθένος να εξηγήσει τι είναι καλό και τι είναι κακό.
Καμιά κουβέντα για το εκπαιδευτικό σύστημα της ήσσονος προσπάθειας που παρήγαγε «χαβαλέδες» και διαμόρφωσε γονείς με μοναδική επιδίωξη να βολευτεί ο γιός ή η θυγατέρα στο Δημόσιο.
Καμιά κουβέντα για τους (άξιους) συναδέλφους που βολεύτηκαν στην κρατική ΕΡΤ, τα γραφεία Τύπου, τις Γενικές Γραμματείες, τις τρεις, τέσσερις, πέντε δουλειές, για να μπορούν αφ΄ υψηλού και εκ του ασφαλούς να χειραγωγούν υπέρ των πολιτικών αφεντικών τους.
Καμιά κουβέντα και καμιά σύγκριση με όσα συμβαίνουν αλλαχού.
Όμως, είμαστε μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε. Κι όπως λέει ο λαός «κακό χωριό τα λίγα σπίτια».
Ακούω, δε, και κάποια ...εξειδικευμένα επιχειρήματα.
Δεν φταίνε οι αγρότες, λένε ορισμένοι, για το «πανηγύρι» με τις κοινοτικές επιδοτήσεις που κατέληγαν σε καινούρια Μιτσουμπίσι και σε «ολονυχτίες» στα σκυλάδικα της εθνικής οδού;
Φταίνε. Μήπως, όμως, πρέπει να πούμε πως τις συμφωνίες με όλους τους υπουργούς Γεωργίας, από τη δεκαετία του '80 μέχρι πρόσφατα, τις έκαναν πασόκοι και νεοδημοκράτες αγροτοσυνδικαλιστές, αφού προηγουμένως είχε εδραιωθεί η αντίληψη της «αρπαχτής» και της «ελληνικής μαγκιάς» απέναντι στους κουτόφραγκους; Έψαξε ποτέ κανείς να βρει τι χρώμα είχαν τα ψηφοδέλτια που έπεφταν στις κάλπες της Καρδίτσας, της Λάρισας, της Χαλκιδικής, της Αιτωλοακαρνανίας;
Δεν φταίνε, λένε κάποιοι άλλοι, οι ψηφοφόροι που ανέχτηκαν την κούρσα των εξοπλισμών η οποία βύθιζε αργά αλλά σταθερά την ελληνική οικονομία; Φταίνε. Αλλά, ας μας πούνε οι ειδήμονες, πως μπορεί κανείς να αντισταθεί στο να αγοραστούν καμιά σαρανταριά επιπλέον F-16, όταν σύμπαν το μιντιακό στερέωμα καλλιεργούσε τον φόβο του επόμενου θερμού επεισοδίου και της ανασφαλούς Ελλάδας που χρειάζεται την υποστήριξη του αμερικανού φίλου;
Δεν φταίνε, συνεχίζουν, οι πολίτες για τα φακελάκια στα δημόσια νοσοκομεία. Φταίνε, θα ομολογήσω. Μήπως, όμως, πρέπει να βρεθεί κάποιος (εξ αυτών που σπεύδουν σε ιδιωτικά νοσοκομεία ακόμα και για ένα απλό συνάχι...) να μας πει τι ακριβώς θα έκανε εάν αργοπέθαινε το παιδί του και το είχε καθηλωμένο στο ράντζο κάποιου νοσοκομειακού διαδρόμου; Κι όταν, πάλι, οι πράσινοι ή οι γαλάζιοι ιατροσυνδικαλιστές είχαν φροντίσει να μοιράζουν τις δουλειές μεταξύ νοσοκομείων και ιδιωτικών ιατρείων, ή όταν μοίραζαν τους βηματοδότους σαν να ήταν ζαχαρωτά.
Για να τελειώνουμε. Ο Τατσόπουλος έχει δίκιο. Απλά και σταράτα.
Το ξέρει καλά, για παράδειγμα, ο Πεπονής που έφτιαξε ένα σύστημα αξιοκρατικότερων προσλήψεων στο Δημόσιο και οι διάδοχοί του βρήκαν, αμέσως, τα παραθυράκια που απαιτούσε η διαιώνιση του πελατειακού συστήματος.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν εγκλήματα εξ αμελείας και εκ προθέσεως.
Με διαφορετικές ποινές για το καθένα. Και δεν μπορεί αυτός που βλέπει τον άλλο να κλέβει να εξομοιώνεται με τον κλέφτη. Ιδιαίτερα όταν επί πολλά χρόνια του κάνουν πλύση εγκεφάλου πως η κλεψιά δεν είναι πάντα κλεψιά αλλά μπορεί να είναι και ...μαγκιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου