Με συνθήματα υπέρ της κατάργησης των μισθών για την αποφυγή της πτώχευσης και κατά των συλλογικών συμβάσεων που καταστρατηγούν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, δεκάδες Ειλικρινείς Βιομήχανοι διαδήλωσαν σήμερα το πρωί στο κέντρο της Αθήνας«Αν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουν οι πλούσιοι;», «Ατομικές συμβάσεις για όλους: όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί», «Για να μην πτωχεύσει η χώρα και πεινάσουμε, κατάργηση των μισθών τώρα!», «Τα λεφτά στους πλούσιους», «Τέρμα πια στις εκτονώσεις, ρίξτε κι άλλο ξύλο στις διαδηλώσεις», «Το μνημόνιο είναι εύλογία, δώστε μας λεφτά τα πάμε Ελβετία».
Αυτά ήταν μερικά από τα συνθήματα των δεκάδων Ειλικρινών Βιομηχάνων, που μετά τη συγκέντρωση και τις ομιλίες μπροστά από τη Βουλή, διαδήλωσαν από το Σύνταγμα και την οδό Ερμού ως τη Βαρβάκειο Αγορά και το Μοναστηράκι. Η πρωτοβουλία των Βιομηχάνων ήταν μια αναπάντεχη αντίδραση στη ραγδαία άνοδο του λαϊκισμού και την υστερία των απεργιακών διαδηλώσεων που αναμένεται αύριο να κορυφωθεί, με προφανείς συνέπειες την αφόρητη κίνηση στους δρόμους και την ανείπωτη ταλαιπωρία των έρμων των πολιτών.
Εκφράζοντας τη δυσφορία τους για τις πελατειακές νοοτροπίες που έχουν καθηλώσει την ανάπτυξη και έχουν διαλύσει το κράτος, οι Ειλικρινείς Βιομήχανοι μοίρασαν στους διερχόμενους πεζούς άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή, αρθρώνοντας και με αυτόν τον τρόπο το δικό τους «Φτάνει Πια!» για την τριτοκοσμική καθυστέρηση σε κάθε επίπεδο, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη χώρα στο εξωτερικό και στα μάτια των πιστωτών της. Φήμες που θέλουν μερίδα διαδηλωτών να φωνάζουν «ένας Πινοσέτ θα μας σώσει», δεν επιεβεβαιώνονται -τουλάχιστον όχι από το ρεπορτάζ του RΝΒ.
«Πέρυσι, τέτοιο καιρό, δεν είχαμε Μνημόνιο, αλλά είχαμε πάλι σκουπίδια στους δρόμους. Για την ακρίβεια, κάθε χρόνο Χριστούγεννα και Πάσχα τα σκουπίδια ήταν κομμάτι των γιορτών μας. Κανείς δεν θυμάται γιατί απεργούσαν οι υπάλληλοι της Καθαριότητας, αλλά το Μνημόνιο δεν άλλαξε και πολλά σ’ αυτόν τον τομέα της καθημερινότητάς μας. Επίσης το Μνημόνιο δεν άλλαξε τίποτε στην κίνηση στο κέντρο της Αθήνας. Πορείες είχαμε πέρυσι, πορείες έχουμε και φέτος. Με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο πάνω-κάτω αριθμό ανθρώπων.
Οι αστικές συγκοινωνίες ήταν επίσης υπό αίρεση. Οι εργαζόμενοι έβρισκαν λεωφορείο μόνο όταν οι συνδικαλιστές το επέτρεπαν. Οι δεύτεροι, τη μια έκαναν στάση εργασίας για να γίνει τις ώρες αιχμής η γενική συνέλευση, την άλλη απεργούσαν για τα δίκαια επιδόματα, που η κοινωνία τούς χρωστούσε. Κι εδώ το Μνημόνιο δεν χειροτέρεψε πολλά στην καθημερινότητά μας. Οι γιατροί στο ΙΚΑ πάλι απεργούσαν για τις εφημερίες και οι συνταξιούχοι καρτερικά περίμεναν στην ουρά.
Στα πανεπιστήμια, πρυτάνεις, καθηγητές και φοιτητές ελεεινολογούσαν την κατάσταση στην ανώτατη παιδεία και δήλωναν αποφασισμένοι να πολεμήσουν για να παραμείνει η ίδια. Πανεπιστημιακές σχολές βρίσκονταν υπό κατάληψη και το αφισομάνι κυριαρχούσε. Σήμερα πάλι κάποιες σχολές είναι υπό κατάληψη και η χαρτούρα βασιλεύει. Οι συγκρούσεις για να μείνουν ανοιχτά τα μαγαζιά μια Κυριακή επιπλέον τον χρόνο είναι στην ετήσια ατζέντα. Οσο για τις γενικές απεργίες, κάναμε με κάθε ευκαιρία. Ακόμη και όταν ο Τζορτζ Τζούνιορ Μπους αποφάσισε να εισβάλει στο Ιράκ.
Το χειρότερο που ανέδειξε αυτή η κρίση είναι ότι ενώ η ζωή αλλάζει δραστικά, οι ηγεσίες κάθε χώρου (πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές) δεν λένε να αλλάξουν συμπεριφορά. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν χωρίς δουλειά και τα συνδικάτα του Δημοσίου καίγονται για τα αγνώστου ύψους επιδόματα των μελών τους. Η οικονομία βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν και κάποιοι πολιτικοί ψάχνουν εύσχημους τρόπους να αυξήσουν το Δημόσιο και να βολέψουν μερικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου