ΟΙ ΑΛΛΑΞΙΕΣ
Δεν είναι υπόθεσή μου
ακίνητος να βλέπω
τις σκόνες στον καθρέπτη.
Ούτε να περιθάλπτω
τα χιονισμένα όνειρα.
Εξω χιονίζει
ένα χιόνι μαλακό σαν υπογάστριο.
Βουτάω στο πετσί του ρόλου
σαν πνεύμα αδιάλλαχτο
σε σώμα ανοχύρωτο.
Θα με κρίνουν από τις χίμαιρρες.
Τα χέρια μου ιδρωμένα
τα ψάρια μες στα δίχτυα φίλοι μου,
τα ημερολόγια άθικτα.
Τό' χω σκεφτεί καλά:
Άν πουν χαρά θα δείξω αέρα.
Άν πούνε θλίψη την ομίχλη.
Κι αν πούν καρδιά,μονάχα την βροχή.
Γιατί
αλλοίμονο την μέρα που θα πάψουν
αυτά που λέμε φυσικά φαινόμενα
να παριστάνουνε ανθρώπινα αισθήματα.
Τότε θα σηκωθώ να φύγω.
Και το μόνο που θα πάρω για τον δρόμο
θά' ναι μιά δωδεκάδα ασπρόρουχα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου